Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου

Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου ιδρύθηκε το 1930, συγχρόνως με το Εθνικό Θέατρο και αφού είχαν προηγηθεί πολύχρονες, αποσπασματικές και συνήθως αναποτελεσματικές προσπάθειες εκπαίδευσης των ηθοποιών, κυρίως από ιδιώτες. Ως παράρτημα του Θεάτρου συνδέθηκε -και συνδέεται- στενά με την ιστορία της πόλης, δεδομένου ότι αντικατόπτριζε τις αξίες της τοπικής κοινωνίας και του αστικού πολιτισμού. Από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας της η σχολή συμπεριέλαβε στο διδακτικό προσωπικό της σημαντικούς ανθρώπους των γραμμάτων και της τέχνης, οι οποίοι άφησαν πολύτιμο έργο στα θεατρικά δρώμενα του τόπου. Άλλωστε, πολλοί από τους αποφοίτους της υπήρξαν οι κατοπινοί πρωταγωνιστές του Εθνικού αλλά και του ελεύθερου θεάτρου, σκηνοθέτες, θεατρικοί κριτικοί, ενδυματολόγοι, σκηνογράφοι, ηθοποιοί του κινηματογράφου και, αργότερα, της τηλεόρασης. Η εφαρμογή των προγραμμάτων διδασκαλίας της σχολής, σε συνάρτηση με τις στεγαστικές ανάγκες της, αντιμετωπίστηκε κατά περιόδους με διάφορους και συχνά περιπετειώδεις τρόπους. Μέσα από την ενδελεχή μελέτη των ανέκδοτων πρακτικών των συνεδριάσεων του συλλόγου καθηγητών της σχολής και άλλων πηγών καταγράφεται η εξελικτική πορεία της, διερευνώνται συστηματικά οι μηχανισμοί υλοποίησης της θεατρικής εκπαίδευσης τα τελευταία 80 χρόνια και αποδεικνύεται η διαχρονικότητα των ευρύτερων προβληματισμών σχετικά με την εκπαίδευση των ηθοποιών. Η έρευνα επιχειρεί να δώσει απαντήσεις σε μια σειρά ερωτήματα σχετικά με τη διδακτική προσέγγιση της δραματικής τέχνης. Εφάρμοσε η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου δικές της μεθόδους; Ποιο δόγμα έδινε πνοή στη διδασκαλία; Οι μαθητές ενδιαφέρονταν με τη φοίτηση να αποκτήσουν απλώς τυπικά προσόντα για κοινωνική και επαγγελματική ανέλιξη ή να γίνουν “επαναστάτες της θεατρικής τέχνης”; Κατά πόσο το τρίπτυχο, στο οποίο αναφέρθηκε το 1924 ο Σπύρος Μελάς, “καινούργιο πνεύμα, καινούργια πίστη και καινούργια αντίληψη” επικράτησε διαχρονικά στη Δραματική Σχολή του Εθνικού; Ποια ήταν δηλαδή η κατεύθυνση της σχολής και ποια η συμβολή της στην επίτευξη των στόχων του Εθνικού Θεάτρου; Τι είδους δραματικές μορφές πίστευαν ότι θα έπρεπε να ενσαρκώσει ο σπουδαστής για να προσεγγίσει αυτόν το σκοπό και ποια έννοια έπρεπε να δοθεί στον δραματικό χαρακτήρα για να επιτευχθεί καλύτερα η ενσάρκωση αυτών των μορφών; Πώς και τι δίδαξε η σχολή, σε ποιο θέατρο επιδίωξε να οδηγήσει, πώς συγκρότησε και κατηύθυνε το ανθρώπινο υλικό και πώς διαχειρίστηκε το άψυχο, δηλαδή την υλικοτεχνική υποδομή;