[…] Ο Β΄ τόμος της “Ιστορίας της ελληνικής γελοιογραφίας” εξετάζει τις συνθήκες που διαμορφώνουν από τη Μεταπολίτευση και μετά την ποιότητα και τη “φόρμα” του “νέου” εικαστικού χιούμορ στην Ελλάδα με την παρουσία του εν ζωή “παλιού”. Τα εισαγωγικά στο νέο και στο παλιό σηματοδοτούν απλώς τη σχετικότητα του χρονικού προσδιορισμού των λέξεων στην πιο κρίσιμη περίοδο της προσαρμογής και της εξέλιξής του με τα νέα δεδομένα στα ΜΜΕ. Η συνδρομή της δημοσιογραφίας στην επεξήγηση των επιμέρους γεγονότων είναι αυτό που θα θεωρηθεί αργότερα ιστορία.
Ό,τι σήμερα θεωρείται αυτονόητο “διαβάζοντας” τις γελοιογραφίες, αύριο δεν θα είναι ούτε καν ανάμνηση. Γι’ αυτό, το χιούμορ της καθημερινότητας στην κοινωνική και την πολιτική ζωή γίνεται ανεξήγητο όταν δεν “γράφεται” στον ενεστώτα χρόνο. Χρειάζεται η γραμματική της ιστορίας για να το κάνει κατανοητό και να το κατατάξει στα ντοκουμέντα της, σ’ εκείνα ίσως που θα φανούν πιο χρήσιμα στον αναγνώστη. Γιατί, αν η ιστορία διδάσκει, τότε η πιο διδακτική ιστορία είναι εκείνη που “γράφεται” με γελοιογραφίες, όπου δεν κρύβονται τα λάθη και τα ελαττώματα ενός λαού. Και η Γελοιογραφία είναι ο καθρέφτης του. […] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.