Κουλτούρες της νύχτας

“… Η νύχτα είναι διαφορετική, το αντίθετο της ηµέρας, που το χαρακτηρίζουν το σκοτάδι και ο κίνδυνος, αλλά οι ελευθερίες της αντισταθµίζουν τους φόβους της. Η νύχτα µάς επιτρέπει να δραπετεύσουµε από τις αγγαρείες της ηµέρας, τη µονοτονία της καθηµερινότητας που περιορίζει την ανθρωπότητα σε συγκεκριµένα καθήκοντα, υποχρεώσεις και εργασίες … Οι σκοτεινές κουλτούρες της νύχτας δεν ενοποιούνται σε οποιαδήποτε κατηγορική ιστορία οµοιοτήτων. Αντίθετα, παρουσιάζονται εδώ ως στιγµές αποκλεισµένες από τις ιστορίες της ηµέρας, ως αντίστιξη µέσα στον χρόνο, στο χώρο και στον τόπο, οι οποίες διέπονται και ρυθµίζονται από τη συλλογιστική και τις δοσοληψίες της οικονοµικής λογικής και τις δοµές της πολιτικής εξουσίας. Μπορούµε να θεωρήσουµε ότι η νύχτα κατεβάζει την αυλαία σε αυτούς τους τοµείς κυριαρχίας, εισάγοντας θεατρικούς χώρους αµφιβολίας και παράβασης που ενδέχεται να οδηγήσουν σε αναπαραστάσεις απελευθέρωσης. Η νύχτα είναι όµως επίσης µια σκηνή όπου βρήκαν στέγη η αποξένωση και η περιθωριακότητα. Και η στέγη αυτή µπορεί να ήταν στέγη ανακούφισης και φυγής ή, κατά περίσταση, θερµοκήπιο εξέγερσης”. Χωρικοί, αιρετικοί, µάγισσες, πειρατές, σκλάβοι-φυγάδες, πόρνες και πορνογράφοι, καφενόβιοι και θαµώνες εργατικών συνελεύσεων, επαναστάτες, µουσικοί των µπλουζ και της τζαζ µπήτνικ και µέλη των σύγχρονων νεολαιίστικων συµµοριών, αυτοί και αυτές που αψηφούν την εξουσία επιλέγοντας να ζουν επικίνδυνα έξω από το κυρίαρχο πλάισιο του πρώιµου και ύστερου καπιταλισµού, είναι ό,τι ο Μπράιαν Πάλµερ αποκαλεί λαό της νύχτας, υφαίνοντας µέσα από παραδείγµατα και εµπειρίες οχτώ αιώνων το πολύπλοκο χαλί της αντισυµβατικότητας, της µοναξιάς, της συλλογικότητας, της επιθυµίας, της υπερβολής, του τρόµου και της ελευθερίας.