Όμορφη σαν φυλακή που καίγεται

Ιούνης 1780. Οι φτωχοδιάβολοι του Λονδίνου φορούν τις µπλε κονκάρδες του αντιπαπισµού, µεθοκοπούν µε τζιν και σπέρνουν φωτιές χαράς σε όλη την πόλη. Όσο οι φλόγες φουντώνουν, το θρησκευτικό πέπλο του ξεσηκωµού σκίζεται και το ταξικό µίσος προβάλλει µε εκτυφλωτική λαµπρότητα : «Τούτοι εδώ οι άνθρωποι χλευάζουν τον Πάπα και τον Βασιλιά, τους Τόρις και τους Ουίγους, τις θρησκευτικές τελετές και τις ράντες, την τέχνη του κυβερνείν και του διοικείν. […] Θέλουν την κατάργηση όλων των νόµων και των αρχών κι όλα να ανήκουν σε όλους. Θέλουν να δουν τα κάτεργα τυλιγµένα στις φλόγες, σε µια πόλη από την οποία λιποτάκτησαν τα µεγάλα πορτοφόλια και τα µεγάλα κεφάλια. Επιθυµούν διακαώς το τέλος της τάξης πραγµάτων. Φλέγονται να πραγµατοποιήσουν το παλιό όνειρο Επαγγελίας των µεγάλων λονδρέζικων εξεγέρσεων: να δουν επιτέλους τα δηµόσια συντριβάνια ν’ αναβλύζουν γλυκό κρασί». Ο Τζούλιους Βαν Ντάαλ αναπαριστά, µε τη συγκίνηση ενός αυτόπτη µάρτυρα από το µέλλον, την πρώτη προλεταριακή εξέγερση της βιοµηχανικής εποχής.