Αν με ρωτήσει κανείς τι πραγματικά είναι ο αναρχοσυνδικαλισμός, πέρα από την προφανή πολιτική σημασία του, θα τον παραπέμψω σε αυτό το βιβλίο. Αν υπάρχουν ακόμα άτομα τόσο ανόητα που να ρωτάνε αν ο αναρχοσυνδικαλισμός είναι καλός ή κακός, θα ανασηκώσω τους ώμους μου και θα τους δώσω αυτό το βιβλίο. Αν κάποιος με ρωτήσει: “Πιστεύεις ότι ο αναρχοσυνδικαλισμός είναι καθοριστικός παράγοντας στην ισπανική πολιτική;” η απάντησή μου θα είναι θετική, κι ακόμα ότι ούτε τώρα ούτε ποτέ μπορεί να αγνοηθεί.
Ας ανακαλύψουν οι αναρχοσυνδικαλιστές το δικό τους σύστημα, και μέχρι να το επιτύχουν ας συνεχίσουν να ονειρεύονται την παράξενη μορφή κοινωνίας στην οποία όλοι οι άνθρωποι θα είναι ανιδιοτελείς σαν τον άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης, τολμηροί σαν τον Σπάρτακο, ικανοί σαν τον Νεύτωνα και τον Χέγκελ. Πίσω όμως από το όνειρο υπάρχει μια αλήθεια της πλέον γενναιόδωρης μορφής, κάποιες φορές -θα επιμείνω- απολύτως μεγαλειώδης. Δεν είναι αυτό αρκετό;
