Αντώνιος και Κλεοπάτρα

Του κόσμου το στεφάνι λιώνει. – Κύριέ μου:
Μαράθηκε το στέμμα του πολέμου, του στρατιώτη
έπεσε τ’ άστρο: αγόρια τώρα και κοπέλες
έγιναν ίσα με άντρες: έφυγε η εξαίρεση
και τίποτα σπουδαίο δεν έμεινε εδώ κάτω
για να το ιδεί η σελήνη […]
η ερμιά μου πάει να κάνει τη ζωή καλύτερη:
πρόστυχο να ’σαι Καίσαρας· μην όντας ο ίδιος
η Τύχη, είναι κοπέλι της, θεληματάρης της.
Είναι μεγάλο εγώ να κάνω αυτή την πράξη
που δίνει τέλος σ’ όλα τ’ άλλα που έχουν γίνει,
μποδάει τις ατυχίες και αποκλεί την αλλαγή:
κοιμάσαι και ποτέ σου δε γεύεσαι κοπριά,
που τρέφει τον ζητιάνο και τον Καίσαρα.