Από τη φιλοσοφία της ιστορίας στην ιστορία της φιλοσοφίας

Στο “ακτινοβόλο μέλλον” της σταλινικής προπαγάνδας που συνοικεί με τον “γνόφο της υποϊστορίας”, η νέα ιστορία βρίσκεται σχεδόν σχιζοφρενικά “εκείθεν” και ταυτόχρονα “εντεύθεν” της παραδοσιακής: η ανθρώπινη υπόσταση διπλασιάζεται με τη μετοχή στη “μεταϊστορία των λουλουδιών του Rilke”, αντιμετωπίζοντας, ωστόσο, την παράλογη αντίφαση των “φρικτότερων εγκλημάτων και των πιο παράδοξων συνωμοσιών” στην επίσημη ιστοριογραφία της “κομμουνιστικής” καθημερινότητας.
Πάγια τακτική της κάθε μορφής ολοκληρωτισμού, χωρίς να εξαιρείται ο νεοφιλελευθερισμός του 21ου αι., είναι ο στολισμός του κοινωνικού παρόντος με μία αισιόδοξη ψευδολογία, όπως η “πραγματοποίηση του σοσιαλισμού” ή η “ευτυχία του καταναλωτή”, αποδίδοντας ταυτόχρονα στους ανεπιθύμητους του καθεστώτος ιδιότητες και δυνατότητες παντελώς συγκρουόμενες με τη δήθεν ευημερία του “υπαρκτού” -δεν ξέρω πόσο “εκπολιτισμό” έναντι της “βαρβαρότητας” κρύβει η μετάλλαξη των λογής “σοσιαλφασιστών συνωμοτών” σε Δαίμονες που ξεχωρίζουν από το χρώμα της επιδερμίδας… […]