Χωρίς αποτύπωμα

Προς το χάραμα, με πήρε ο ύπνος. Με ξύπνησε ο θρήνος μιας γυναίκας από το Πακιστάν. Η μικρή της κόρη είχε κρεμαστεί από ένα δέντρο κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα. Το κορίτσι, μία βδομάδα πριν, το είχαν κακοποιήσει οι βιαστές, κι από τότε ούτε μιλούσε ούτε έτρωγε. Όταν είδα να κατεβάζουν το κορμάκι του απ’ το δέντρο λες κι ήταν ο Ιούδας, μόνο που το κακόμοιρο δεν είχε προδώσει κανέναν, έχασα αρκετή από την πίστη μου στον Θεό. Εκείνη τη μέρα είχαμε μια κάποια αναστάτωση στον καταυλισμό. Ήρθαν οι αστυνόμοι για ανακρίσεις. Με ρώτησαν κι εμένα. Έδωσα κατάθεση μπροστά στο αφεντικό, στον επιστάτη και σε δύο μπράβους. Δεν είπα κουβέντα για τους βιαστές. Αργότερα στο χωράφι, καθώς έσκυβα πάνω από τις φράουλες, έμεινα μόνος μου με τις σκέψεις μου, γέμισα τύψεις, ένιωσα αηδία για μένα τον ίδιο. Κατάλαβα πως έχασα όλη μου την πίστη στον εαυτό μου. Ακόμα και τα σκουλήκια, στα μάτια μου είχαν μεγαλύτερη αξία από μένα.

Η Αθήνα, η οποία δεν κατονομάζεται ρητά, προσφέρει τον καμβά πάνω στον οποίο εξυφαίνεται η σύγχρονη κοινωνική και πολιτική μας πραγματικότητα. Η διαφθορά του πολιτικού μας συστήματος και τα κοινωνικά μας προβλήματα αναδύο­νται με τρόπο δραματικό. Επιχειρηματίες, μέλη της κυβέρνησης και κρατικοί λειτουργοί σ’ έναν αδυσώπητο αγώνα για εξουσία και χρήμα. Μετανάστες και πρόσφυγες που βιώνουν τον ρατσισμό και το μίσος εναντίον τους. Δύο οι αφηγηματικοί πόλοι· ένας επιχειρηματίας του χώρου της γαλακτοβιομηχανίας, ο Σωτήρης, κι ένας ιδιωτικός αστυνομικός που παραμένει ανώνυμος. Πρόκειται για δύο άντρες των οποίων οι ζωές διασταυρώνονται. Για τον πρώτο είναι μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή, για τον δεύτερο αυτή που θα τον οδηγήσει σε μια συνολική επαναξιολόγηση της ζωής του.