Φεύγω αλλά θα ξανάρθω

ΦΕΥΓΩ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΞΑΝΑΡΘΩ, έγραφε η πινακίδα στο πίσω μέρος της καρότσας στο Ντάτσουν. Από πάνω ένα αυτοσχέδιο στέγαστρο κι από κάτω τα παιδάκια -τα χαζεύαμε εμείς από δίπλα, σταματημένοι στο φανάρι- ξαπλωμένα μακάρια σ’ ένα φανταχτερό στρώμα με κόκκινα και κίτρινα τριαντάφυλλα. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα. Το μικρότερο, κατσαρομάλλικο ένα αγοράκι, γυμνό εντελώς, ανάερα χαμογελώντας προς το μέρος μας, ενώ η τσιγγάνα μπροστά, συνοδηγός σοβαρή στο κουβούκλιο με το κεφάλι σκεπασμένο με μαντίλι χρωματιστό από κείνα με τα φλουριά στο μέτωπο. Και στην Τσιμισκή που ’χε πάρει φωτιά, ένα ταμπλό βιβάν. Άσπρη τουνίκ, υπερυψωμένος ένας νεαρός, τίγκα παστωμένος στο μακιγιάζ κι ένα ροζ γαρίφαλο στο στόμα ακίνητος -άγαλμα στο βάθρο του- μόνον ο ήχος του κέρματος στο τσίγκινο κουτί κάτω διέκοπτε την ψεύτικη ακινησία του και μια βαθιά υπόκλιση, ή κλείσιμο του ματιού και ρεβεράντζα με γαρίφαλο, το αναπάντεχο “ευχαριστώ”, στιγμή-αποκάλυψη για τα παιδιά. Ένας μαύρος σκύλος έκανε διατάσεις μπροστά στο “Ολύμπιον”, ενώ δυο τρεις άλλοι ξαπλωμένοι στα σκαλοπάτια δροσίζονταν στη θαλασσινή αύρα, από την πλατεία.