Το μεγάλο πολιτικό και θεωρητικό ενδιαφέρον της Πολιτιστικής Επανάστασης είναι ότι αποτελεί μια επίσημη υπενθύμιση της μαρξιστικής αντίληψης για την ταξική πάλη και την επανάσταση. Το ζήτημα της σοσιαλιστικής επανάστασης δεν ξεκαθαρίζεται οριστικά με την κατάληψη της εξουσίας και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Η ταξική πάλη συνεχίζεται στον σοσιαλισμό, σε έναν κόσμο που τελεί υπό τις απειλές του ιμπεριαλισμού. Τότε, η ταξική πάλη αποφασίζει προπάντων εντός της ιδεολογίας για την τύχη του σοσιαλισμού: πρόοδος ή οπισθοδρόμηση, επαναστατικός δρόμος ή καπιταλιστικός δρόμος.
Τι ήταν η Πολιτιστική Επανάσταση που αναστάτωσε την Κίνα επί μία δεκαετία και γιατί εξακολουθεί να συγκεντρώνει τα βέλη της αστικής ιδεολογίας; Πώς επαναστατικοποίησε τις σχέσεις παραγωγής και ανέτρεψε την κυριαρχία των «ειδημόνων»; Ποιος ο ρόλος των νέων μορφών οργάνωσης που ανέδειξε και πώς τροποποίησε την παραδοσιακή αντίληψη για τη δικτατορία του προλεταριάτου; Μπορεί η εμπειρία της να συμβάλει στην ανασύνθεση των όρων μιας επαναστατικής απόπειρας σήμερα;
Λίγους μήνες μετά το ξέσπασμα της Πολιτιστικής Επανάστασης το 1966, δημοσιεύεται ανυπόγραφο το μικρό αυτό κείμενο. Ενώ στην ΕΣΣΔ τα χαρακτηριστικά του κρατικού καπιταλισμού βαθαίνουν, ο Λουί Αλτουσέρ σπεύδει να υποστηρίξει τη μεγάλη εξέγερση των λαϊκών μαζών στην Κίνα ως πνεύμονα αναζωογόνησης της μαρξιστικής θεωρίας και της πολιτικής στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος· ως το σημάδι εκείνο που μας υπενθυμίζει ότι ο κομμουνισμός είναι το άλλο όνομα της τάσης προς την αυτοδιακυβέρνηση των μαζών.
