Η άγρια εκείνη εποχή

Χαράματα, δεν έχει ακόμα καλά-καλά φέξει, όταν φτάνουμε στα Γιούρα. Μπροστά μαs υψώνεται έναs μαύροs και σκοτεινόs ξερόβραχος. Διακρίνουμε το στρατόπεδο στην πλαγιά: μόλις ξεχωρίζουν στη σειρά άσπρα αντίσκηνα με φόντο το σκοτεινό βράχο.

Αποβιβαζόμαστε, μουδιασμένοι και αμήχανοι για το τι μαs περιμένει. Δύο βλοσυροί ανθρωποφύλακες μαs “υποδέχονται” με βρισιές και απειλές. Μαs οδηγούν σ’ ένα χαντάκι-δρόμο, δεξιά κι αριστερά τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου. Απορημένοι, κοιτάζουμε περίεργα γύρω μαs. Μόλις διακρίνουμε μερικές ανθρώπινεs σκιές να γλιστρούνε στο μισοσκόταδο. Δειλά-δειλά προσπαθούν να πλησιάσουν το συρματόπλεγμα, να μάθουν, μαs κοιτούν περίεργα. Γι’ αυτούs είμαστε άνθρωποι που έρχονται από τον έξω κόσμο. Μερικοί φοράν τις ριγέ φορεσιές της φυλακήs, ρακένδυτοι, αδυνατισμένοι και μαυρισμένοι από τον καυτό ήλιο του νησιού.

Εικόνα ζοφερή. Τρομάζω όταν τους βλέπω από κοντά, δεν πιστεύω στα μάτια μου. Βλέπω την κόλαση μπροστά μου, έχονταs ακόμα στο μυαλό μου την εικόνα του λεύτερου Αθηναίου πολίτη. Ξαφνιάζομαι με την εφιαλτική αυτή εικόνα του στρατοπέδου. Πένθιμο κι αφιλόξενο στην πρωινή μουντάδα. Μερικοί πλησιάζουν στο συρματόπλεγμα και με νοήματα κάτι ρωτάνε. Οι φύλακες τους διώχνουν.

Έτσι πέρναγε η μέρα στην αυλή. Με το σούρουπο και τη δύση του ήλιου, η σφυρίχτρα του φύλακα σε ξυπνά και σε φέρνει στη στυγνή πραγματικότητα της φυλακήs. Γυρίζουμε στα κελιά μαs και στους θαλάμουs. Η αυλή αδειάζει. Τέλος το όνειρο. Ο φύλακαs αμπαρώνει την πόρτα του θαλάμου. Κρακ-κρακ ακούγεται καθώς κλειδώνει τις πόρτες.

Στιγμή απερίγραπτηs αγανάκτησηs είναι το κλείσιμο στο κελί την πιο όμορφη ώρα. Η φυλακή της φυλακήs. Ο λίγοs “ελεύθεροs” χρόνοs συντροφιά με τους άλλουs, έξω από τους τέσσερις τοίχουs του κελιού και του θαλάμου, τελειώνει. Παρόλο που και στο προαύλιο δεν βλέπειs τίποτα άλλο παρά ψηλά ένα μικρό κομμάτι ουρανού, κι αυτό ανάμεσα σε τέσσερις τοίχουs, νιώθεις “ελεύθεροs”!

Τη στιγμή αυτή νιώθειs τι σημαίνει φυλακή. Κάθεσαι μπροστά στην κλειστή πόρτα με τις σιδεριές, κρατάs τα σίδερα και θέλειs να τα σπάσεις. Αίσθημα οργήs σε κατακλύζει.