“Οι πραγματικές αιτίες πίσω από την πρόσφατη οικονομική κρίση και την Μεγάλη Ύφεση είναι αντικείμενο μεγάλης διαμάχης. Το παρόν βιβλίο είναι το μοναδικό το οποίο υποστηρίζει πως, με βάση μια εμπεριστατωμένη ανάλυση των επίσημων στοιχείων και στατιστικών της κυβέρνησης των ΗΠΑ, η θεωρία του Μαρξ περί κρίσης μπορεί να εξηγήσει αυτά τα γεγονότα.
Ο Μαρξ θεωρούσε πως το ποσοστό κέρδους έχει μια πτωτική τάση, κάτι που οδηγεί σε κρίσεις και υφέσεις. Πολλοί οικονομολόγοι, ακόμα και Μαρξιστές, έχουν απορρίψει αυτή την θεωρία, αλλά η προσεκτική ανάλυση των δεδομένων από τον Andrew Kliman δείχνει πως το ποσοστό κέρδους έχει όντως πτωτική τάση από την εποχή της μεταπολεμικής περιόδου ανάπτυξης. Δείχνει επίσης πως οι πολιτικές της ελεύθερης αγοράς δεν έχουν καταφέρει να αντιστρέψουν αυτή την πτωτική πορεία, και πως η εξασθένηση της κερδοφορίας επέφερε νωθρές επενδύσεις και οικονομική ανάπτυξη, συσσωρευμένα προβλήματα χρέους, και απελπισμένες προσπάθειες από τις κυβερνήσεις να αντιμετωπίσουν αυτά τα προβλήματα αυξάνοντας συνεχώς το χρέος -κάτι που οδήγησε τελικά στην Μεγάλη Ύφεση.
Το συμπέρασμα του Kliman είναι απλό αλλά σοκαριστικό: ελλείψει ενός σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, ο μοναδικός τρόπος να αποφευχθεί η “νέα κανονικότητα” μιας στατικής, επιρρεπούς σε κρίσεις, οικονομίας είναι η αποκατάσταση της κερδοφορίας μέσω μιας καταστροφής της αξίας του κεφαλαίου τεράστιας κλίμακας, κάτι που έχει να συμβεί από την Ύφεση του 1930.”
12.72€ Original price was: 12.72€.8.90€Η τρέχουσα τιμή είναι: 8.90€.
Η αποτυχία της καπιταλιστικής παραγωγής: οι αιτίες της Μεγάλης Ύφεσης
Μυθιστόρημα
Γνωρίστε τον/τη Συγγραφέα
Αναρχικοί και εργατικό κίνημα
Πανδαιμόνιο και άλλες ιστορίες από κάτω
Θέατρο χωρίς εισιτήριο
Λέξεις που γεννήθηκαν στο δρόµο
Η διαδικασία απελευθέρωσης της μητέρας γης του λαού Νάσα
Πλατεία Αξιοπρέπειας. Μια ματιά στη Χιλιανή αντίσταση
Gentrification και εκτοπισμός
Οι δρόμοι του παραδείσου
Καπιταλισμός, σοσιαλισμός, οικολογία
Η οικολογική αναδιάρθρωση της κοινωνίας απαιτεί την υποταγή της οικονομικής λογικής σε μια οικο-κοινωνική λογική. Η υποταγή αυτή είναι ασυμβίβαστη με το καπιταλιστικό παράδειγμα της μεγιστοποίησης του κέρδους και της αποδοτικότητας (. . .) Με τη λέξη «σοσιαλισμός» δεν πρέπει να εννοούμε μόνο την υποταγή της οικονομίας στις ανάγκες και τις αξίες της κοινωνίας, αλλά επίσης τη δημιουργία, μέσα από την ελαστικότητα και τις διαρκείς μειώσεις του χρόνου εργασίας, μιας όλο και μεγαλύτερης σφαίρας κοινοτικών μορφών ζωής, εθελοντικής και αυτοοργανωμένης συνεργασίας, αυτόνομα καθοριζόμενων δραστηριοτήτων που να επεκτείνονται διαρκώς. (. . .)