Το μπικίνι, “μαγιώ δύο τεμαχίων”, το πλέον μικροσκοπικό ένδυμα στον κόσμο, έκανε την εμφάνισή του στις 5 Ιουλίου 1946, χάρη σε έναν Γάλλο μηχανικό αυτοκινήτων. Την ίδια μέρα, το μίνι ένδυμα για την παραλία παρουσιάστηκε από τη χορεύτρια του Καζίνο, Μισελίν Μπερναντινί στο Παρίσι, με το μανεκέν να κρατά ένα σπιρτόκουτο για να δείξει, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι το νέο “μικροσκοπικό” μαγιώ άνετα μπορούσε να χωρέσει σε τόσο περιορισμένες διαστάσεις.

Τέσσερις ημέρες νωρίτερα, ο Αμερικανικός Στρατός είχε ρίξει την τρίτη ατομική βόμβα σε μία από τις Νήσους Μάρσαλ, στην κοραλλιογενή ατόλη Μπικίνι. Φοβούμενος ότι αυτό το θεαματικό νέο θα επισκίαζε την προσωπική του δημιουργία, ο Γάλλος σχεδιαστής έδωσε στο μικροσκοπικό του μαγιώ την ονομασία της ατόλης.

Το μπικίνι, που παρουσιάστηκε ως μεγάλη είδηση, έγινε σύμβολο για να αναδείξει η γυναίκα το σώμα της, αλλά και μέτρο για να επικρίνονται οι ατέλειες. Το μπικίνι είναι αποκαλυπτικό, συνιστά εξολκέα αντρικών φαντασιώσεων, συστήνει σήμα ανεμελιάς, ενώνει και χωρίζει, κάνει από απόσταση το γυναικείο σώμα επιθυμητό, συνιστά ένδειξη και απόδειξη νεανικότητας και άνεσης, συγκεντρώνει τα βλέμματα στην μπικινοφορούσα.

Πολεμήθηκε το μπικίνι και τρελά αγαπήθηκε, συνδεδεμένο με τα κινήματα αμφισβήτησης της νεολαίας κατά την “Ένδοξη Τριακονταετία”, από το 1945 έως το 1973-1974. Το μπικίνι συνδέεται άρρηκτα με τη “χρυσή εποχή” του νεανικού τουρισμού, με το ροκ ‘ν’ ρολ, με την ενίσχυση της κινητικότητας, με το μίνι και το Μίνι.

Τα “παιδιά του Μαρξ και της Κόκα Κόλα” φόρεσαν μπικίνι και μπλουτζήν, στη Δυτική και Ανατολική Ευρώπη και στην Ελλάδα.

Πώς υποδέχτηκε η τελευταία το μικροσκοπικό ένδυμα για τη θάλασσα και πώς το δεξιώθηκε, την εποχή που οι νέοι χορεύουν, αλλά και διαδηλώνουν, η χώρα “κραυγάζει” για τουρισμό, ανακαλύπτει και κατακλύζει τις παραλίες;

Πώς αντιμετώπισε η Αριστερά και το ελληνορθόδοξο στρατόπεδο το μπικίνι, πώς το υποδέχτηκαν ο Τύπος, ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία σε μια εποχή “οργισμένων νιάτων” και “ηθικού πανικού” για το αντάρτεμα της νεολαίας;

Γιατί υιοθετήθηκε και συγχρόνως καταγγέλθηκε το μπικίνι σε μια εποχή εντυπωσιακής και σταθερής οικονομικής ανάπτυξης, αλλά και συγκρότησης ενός “κράτους εθνικοφρόνων”, εποχή των “Ιουλιανών” και των κινητοποιήσεων για την παιδεία, με την ελληνική νεολαία να αναδεικνύεται σε αυτόνομο κοινωνικό υποκείμενο και να μετατρέπει τους δημόσιους χώρους σε “επικράτεια διαφωνίας”;