Η φυσιογνωμία της ελληνικής πόλης μέσα από την πεζογραφία 1880 – 1920

Σκοπός της παρούσας έκδοσης είναι να εξεταστεί η συμβολή της λογοτεχνίας, και ειδικότερα της πεζογραφίας, στην αποτύπωση της φυσιογνωμίας της νεοελληνικής πόλης από τα τέλη του 19ου μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Η περιήγηση στα λογοτεχνικά κείμενα ξεκινά από την Κέρκυρα, συνεχίζεται στην Ερμούπολη και καταλήγει στην Αθήνα.
Ενώ ο λόγος και ο μύθος της πόλης έχουν καθιερωθεί από δεκαετίες ως παράγοντες που συμμετέχουν στη φυσιογνωμία της, η πρόκληση εδώ είναι να αναδειχτεί ο ρόλος της πεζογραφίας στην πρόσληψη και απόδοση της πραγματικότητας. Αυτό γίνεται εφικτό μέσω της μεθόδου της ανάλυσης περιεχομένου του λογοτεχνικού κειμένου.
Στο ερώτημα γιατί από τα λογοτεχνικά είδη επιλέγεται η πεζογραφία για να αποτελέσει το πεδίο της αναζήτησης, η απάντηση βρίσκεται στον χαρακτήρα του συγκεκριμένου λογοτεχνικού είδους. Η πεζογραφία επικεντρώνεται στη συγκρότηση ενός μύθου, μιας ιστορίας με νοηματική επάρκεια. Επιπλέον, η νεοελληνική πεζογραφική παραγωγή από το 1880 σταδιακά εμπλουτίζει τον ηθογραφικό της χαρακτήρα με την προσπάθεια για ρεαλιστική απεικόνιση του κόσμου. Κυρίως μέσα από μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα αποσκοπεί στο να αναπαραστήσει έναν κόσμο που υπάρχει και είναι αναγνωρίσιμος από τον αναγνώστη.