Η κόκκινη τέντα της Μπολόνιας

Καθισμένος στα σκαλοπάτια της Πιάτσα Ματζόρε στην Μπολόνια, μία από αυτές τις απίθανες πόλεις όπου μπορείς να περιπλανηθείς μετά θάνατον, ο αφηγητής ανακαλεί την εικόνα του αγαπημένου του θείου, ενός μανιώδη αλληλογράφου, αναγνώστη και ταξιδιώτη, που σημάδεψε την παιδική και εφηβική του ηλικία. Οι στοές, οι πλατείες, οι εκκλησίες, τα μαγαζιά και οι κόκκινες τέντες αποτελούν το σκηνικό μιας συνομιλίας που, χάρη στη μαγική αρχιτεκτονική της πόλης, μπορεί να συμβεί μυστικά, αν και δημόσια.
“Για τους ανθρώπους που ζουν εδώ, οι στοές είναι κάτι σαν προσωπική τους ατζέντα, φτιαγμένη από πέτρα, τούβλα και κυβόλιθους. Μπορείς να επισκεφτείς τους πιστωτές σου, τον κρυφό σου έρωτα, τον ορκισμένο σου εχθρό, το αγαπημένο σου καφέ, τη μητέρα σου, τον οδοντίατρό σου, το τοπικό γραφείο ανέργων, τον καλύτερό σου φίλο ή ένα παγκάκι στο οποίο συνήθως κάθεσαι τελείως μόνος φτιάχνοντας το χανζαπλάστ σε μια μυρμηγκιά στο δείκτη του χεριού σου – μπορείς να πας σε όλα αυτά τα ραντεβού χωρίς να χρειαστεί να περπατήσεις ποτέ κάτω απ’ τον ουρανό. Και τι αλλάζει αυτό στα γεγονότα της ζωής σου; Τίποτα. Κι όμως, κάτω από τις στοές ο αντίλαλος αυτών των γεγονότων ηχεί διαφορετικά. Και το βράδυ, η Απόλαυση και η Απελπισία πιάνονται χέρι χέρι για να κάνουν τον περίπατό τους στις στοές.”