“Με την “Ωραία της ημέρας” επιχείρησα να δείξω το τρομερό διαζύγιο ανάμεσα στην καρδιά και τη σάρκα, ανάμεσα σε μια αληθινή, απέραντη και τρυφερή αγάπη και στην αδυσώπητη απαίτηση των αισθήσεων. [Όμως], το να εκθέσω το δράμα της ψυχής και της σάρκας χωρίς να μιλήσω ελεύθερα και για τα δύο, μου φαίνεται αδύνατο”, γράφει ο Ζοζέφ Κεσέλ. Και θέτει κάποιο όριο, όταν ζητά να μάθουμε να μην δίνουμε αξία στην προσποιητή ντροπή όπως ακριβώς δεν δίνουμε αξία στην κακογουστιά”.
Αντίθετα ο Μπουνιουέλ, όπως λέει στο αυτοβιογραφικό βιβλίο του “Η τελευταία μου πνοή”, στην “Ωραία της ημέρας” είδε “μια ευκαιρία για να μεταφέρει σε εικόνες μερικές από τις φαντασιώσεις της Σεβερίν, της κεντρικής ηρωίδας που ερμήνευσε η Κατρίν Ντενέβ, και να σκιαγραφήσει “το πορτρέτο μιας μαζοχίστριας νεαρής αστής”.
“Και όμως, αυτό ακριβώς είναι που δεν θέλω να πιστέψουν”, λέει ο Κεσέλ. Ότι η “Ωραία της ημέρας” ήταν μια επιτυχής παρατήρηση κάποιας παθολογικής περίπτωσης. Η περιγραφή ενός τέρατος, λέει ο ίδιος, δεν τον ενδιαφέρει καθόλου, ακόμα και αν είναι τέλεια.
Το θέμα της “Ωραίας της ημέρας” δεν είναι η αισθησιακή παρέκκλιση της Σεβερίν, αλλά η αγάπη της για τον Πιερ και η τραγική κατάληξη αυτής της αγάπης.
“Θα είμαι άραγε ο μόνος που θα λυπάται για τη Σεβερίν και θα την αγαπώ;” αναρωτιέται ο Κεσέλ.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.