Ιώβ

“Πριν πολλά χρόνια ζούσε στο Τσούχνοβο ένας άντρας ονόματι Μέντελ Σίνγκερ. Ήταν ευλαβικός, θεοσεβούμενος και συνηθισμένος, ένας Εβραίος σαν όλους…”

Έτσι ξεκινά ο Ροτ το μυθιστόρημά του για την απώλεια της πίστης και τα βάσανα του ανθρώπου. Ο σύγχρονος Ιώβ δοκιμάζεται στα γκέτο της τσαρικής Ρωσίας και ύστερα στους ανελέητους δρόμους της Νέας Υόρκης. Ο Μέντελ Σίνγκερ χάνει την οικογένειά του, αρρωσταίνει βαριά και πέφτει θύμα σκληρής μεταχείρισης. Χρειάζεται ένα θαύμα…

– Δεν θέλω να κάψω ένα μόνο σπίτι, δεν θέλω να κάψω έναν μόνον άνθρωπο. Θα τα χάσετε, αν σας πω τί είχα κατά νου να κάψω. Θα τα χάσετε και θα πείτε: τρελάθηκε κι ο Μέντελ, σαν την κόρη του. Αλλά σας βεβαιώνω: δεν είμαι τρελός. Τρελός ήμουν. Πάνω από εξήντα χρόνια ήμουν τρελός, σήμερα δεν είμαι.
– Πες μας, λοιπόν, τι θέλεις να κάψεις!
– Τον Θεό! Θέλω να κάψω τον Θεό!

Είναι αδύνατον να περιγράψω τον λεπτό ποιητικό λόγο αυτού του βιβλίου, εγγυώμαι όμως για τις εκπληκτικές λογοτεχνικές αρετές του.
(Thomas Mann)

Ήταν αναμενόμενο ότι θα διάβαζα τον Ιώβ του Ροτ με ενδιαφέρον: Εκτίμησα τα χαρίσματα του Ροτ ήδη από τα πρώτα έργα του, και το τελευταίο βιβλίο του με ξάφνιασε πραγματικά, ιδίως χάρη στους ζεστούς τόνους που εμπλούτισαν την παλέτα του συγγραφέα. (Robert Musil)

Η ζωή αυτού του καθημερινού ανθρώπου μας απορροφά, σαν να γράφει κάποιος για τη δική μας ζωή, τις δικές μας προσδοκίες, τους δικούς μας αγώνες. Η γλώσσα του Ροτ έχει την πειθαρχία και τη δύναμη της κλασικής γερμανικής λογοτεχνίας. Ένα σπουδαίο και συνταρακτικό βιβλίο, που κανείς δεν θα μπορέσει να το αγνοήσει.
(Ernst Toller)

Ο Ροτ ήταν πολιτιστικό μνημείο των Εβραίων της Γαλικίας: ειρωνικός, συμπονετικός, απόλυτα συντονισμένος με την καταστροφική εποχή όπου έζησε. (Harold Bloom)

Το έργο του Γιόζεφ Ροτ είναι στο σύνολό του μια trag?die humaine, η οποία σφυρηλατείται με τις τεχνικές της σύγχρονης λογοτεχνίας.
(Nadine Gordimer)

Ίσως να μην υπάρχει άλλος σύγχρονος λογοτέχνης που να συνδυάζει με μεγαλύτερη μαεστρία τον μυθιστορηματικό και τον ποιητικό λόγο, τον εύρωστο, άφθαρτο ρεαλισμό με δυνατές αναλαμπές μεταφοράς και παρομοίωσης. (James Wood)

Όποιος παραδοθεί στη συγκίνηση που προξενεί αυτό το βιβλίο, ας μην το έχει βάρος στη συνείδησή του: εκείνο που τον συντάραξε ήταν η θεμιτή επίδραση της ανόθευτης μεγάλης τέχνης. (Lion Feucht Wanger)