Και μαζί η άνοιξη

Τι είναι η Άνοιξη, πέρα από «το παλιότερο σχήμα λόγου στα κατάστιχα»; Ένα παράξενο βιβλιαράκι κάποιου μοντερνιστή Αμερικανού που τυπώθηκε στη Γαλλία από τον εκδότη του Οδυσσέα; Ένα εκρηκτικό μανιφέστο -πεζό; ποιητικό;- που ανεβάζει τη φαντασία στην εξουσία 4-5 δεκαετίες πριν ο Μάης του ’68 «κατοχυρώσει» το σύνθημα;
Για τον Έζρα Πάουντ, ο Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς ήταν «το ανθεκτικότερο είδος σ’ αυτά εδώ τα μέρη». Τον απασχολούσαν αληθινά πράγματα, άνθρωποι με τρέχουσες ανάγκες, αλλά ταυτόχρονα ωθούσε τη γλώσσα στα άκρα εξυμνώντας την ανωτερότητα της φαντασίας. Κι αυτό που κατάφερε ο Γουίλιαμς, ακριβώς στο σημείο καμπής της ποίησης, ήταν ν’ αδειάσει τον συμβολικό σωρό του μύθου και της μεταφοράς και πατώντας γερά στη γη να περάσει απευθείας μέσα στη στιγμή. Α ναι, η Άνοιξη!