Κύριος Πηνελόπη

Τι μπορεί να συμβεί σε κάποιον που επιθυμεί να επισκεφτεί πόλεις στις οποίες δεν έχει πάει ποτέ πριν; Τι συμβαίνει με όσους μένουν πίσω και δεν ταξιδεύουν; Οι ήρωες του βιβλίου, μανιώδεις αναγνώστες, διαβάζουν και περιμένουν, γράφουν και σβήνουν, μαθαίνουν ξένες γλώσσες και περιμένουν, κεντούν και ξηλώνουν. Αποτελούν παραλλαγές ενός ήρωα που διεκδικεί ξανά και ξανά τη θέση του στην αφήγηση ή μήπως πρόκειται για έναν ακόμη συγγραφέα που αδυνατεί να βγάλει ένα διαβατήριο και δεν γνωρίζει πώς να φτιάξει μια βαλίτσα; Στην κόλαση τέτοιων συγγραφέων τι καίγεται γρηγορότερα, μια καρδιά ή ένας χάρτης; Τα οκτώ κείμενα που συνθέτουν το σπονδυλωτό αφήγημα “Κύριος Πηνελόπη” μιλούν για τον παρασιτισμό στη λογοτεχνία, για τη γραφή ως παλίμψηστο ή ως ψηφιδωτό, για τα δίπολα ταξίδι-ακινησία, δυστοκία-ψευδοκύηση, για τη γλώσσα ως εισιτήριο, για τις αισθήσεις ως διαβατήριο (συχνά πλαστό).