Λουί Λαμπέρ

“… Κι αν δεν έχω τίποτα, τουλάχιστο δε χρωστάω και τίποτα αυτή τη στιγμή. Στο υλικό επίπεδο χρειάζονται λίγα γι’ αυτόν που ζει για να ολοκληρώσει μεγάλα πράγματα στην ηθική τάξη. Όμως παρ’ όλο που θα μου αρκούσαν είκοσι σούδα την ημέρα, δε διαθέτω αυτό το εισόδημα για να μπορώ να είμαι αργόσχολος. Κι όταν θέλω να διαλογιστώ, η ανάγκη με διώχνει έξω από το ιερό άδυτο όπου κινείται κι εργάζεται η σκέψη μου. Τι θα απογίνω; Η φτώχεια δε με φοβίζει. Αν δε φυλάκιζαν, αν δεν εξουθένωναν, αν δεν περιφρονούσαν τους ζητιάνους, θα ζητιάνευα για να μπορέσω να λύσω με την άνεσή μου τα προβλήματα που με απασχολούν. Όμως αυτή η υπέροχη παραίτηση μέσω της οποίας θα μπορούσα να ελευθερώσω τη σκέψη μου αποδεσμεύοντάς την από το σώμα μου, δε θα χρησίμευε σε τίποτα: χρειάζονται και πάλι χρήματα για να επιδοθείς σε ορισμένα πειράματα. Αν δεν υπήρχε αυτό, θα δεχόμουν τη φαινομενική ανέχεια ενός διανοητή που κατέχει και τη γη και τον ουρανό. Για να είσαι μεγάλος μες στη μιζέρια, αρκεί να μην εξευτελίζεσαι ποτέ. Ο άνθρωπος που μάχεται και υποφέρει καθώς προχωρεί προς έναν ευγενικό σκοπό, σίγουρα παρουσιάζει ένα ωραίο θέαμα. Αλλά εδώ ποιος νιώθει τη δύναμη να πολεμήσει; Σκαρφαλώνεις σε βράχους, δεν μπορείς πάντα να τσαλαβουτάς στη λάσπη. Εδώ τα πάντα αποθαρρύνουν το ευθύ πέταγμα ενός πνεύματος που τείνει προς το μέλλον.”