[…]Την ώρα που η βόμβα σκάει, εκείνη ψωνίζει κλωστές από το κατάστημα του Ρουμπέν Αμάτο. Το καναρίνι της γριάς Φελισίνα Γκαλάντε τσιρίζει. Η Στέλλα Πιχά κουβαλάει κλαδιά. Στο μαγειρειό του Μποχόρ Χασόν τσιγαρίζουν κρεμμύδια. Ο Μάρκο Νότρικα βγαίνει από το σπίτι του Σολ Μενάσε. Ο Μποάζ Ανχέλ πίνει καφέ από ρεβίθια στου Σάγια Λεόν. Ο Χαΐμ Πελοσόφ σερβίρει λούπινα σ’ ένα πιατάκι. Η Βιόλα Ταρίκα κάθεται στο καφασωτό της και πλέκει. Η Αλέγκρα Τουριέλ μπαίνει στο κατάστημα του Ζοζέφ Αλχαδέφ. Ο Βιτόριο Χουνιού περιφέρεται διαλαλώντας τον Τύπο. Ο Γιακόβ Ισραέλ παραδίδει ένα γράμμα στον Μερκάντο Μπιτόν. Η γάτα τής Μιρού Αλκανά γεννά μέσα σ’ ένα κασόνι. Το μωρό τής Αμέλια Φις κλαίει στην κούνια. Ένας ψωριάρης σκύλος γαβγίζει.[…]
Πώς μπορεί ένας μεγάλος έρωτας να αλλάξει μια ζωή, να φέρει τους ανθρώπους σε σύγκρουση με την οικογένεια και την κοινότητά τους, να τους απομακρύνει από την πατρίδα και να ανατρέψει τελικά το πεπρωμένο τους; Πώς μεγαλώνει κανείς στη δίνη συγκλονιστικών ιστορικών γεγονότων, από τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο και την Κατοχή, μέχρι τους διωγμούς και τη μαζική εξόντωση των Εβραίων;
Η νουβέλα Μερκάντο, από την εβραιο-ισπανική λέξη για αυτόν που εξαγοράστηκε με λύτρα από τον Άγγελο του Θανάτου, επιχειρεί να προβάλει το βάθος και τη διαχρονικότητα αυτών των ερωτημάτων, μέσα από την πορεία μιας δεκαεπτάχρονης Σεφαραδίτισσας που ζει στην κλειστή εβραϊκή κοινότητα της Ρόδου κατά την ιταλική και γερμανική κατοχή. Κατόπιν, από το Μαρμαρίς, την Κωνσταντινούπολη του τέλους του πολέμου και την Ασντόντ, η ηρωίδα αναζητά τα ίχνη της οικογένειάς της που έχει πια χαθεί στο Άουσβιτς, καθώς και τα νήματα που συνθέτουν τον νέο, ενήλικο εαυτό της.
