Μέσα στην ομίχλη

«Δύσκολα θλιβεροί άνθρωποι θα μπορούσαν να προκαλέσουν χαρά». Η πρόταση αυτή, γραμμένη τη στιγμή που περιγράφονται τρομερά δραματικές καταστάσεις, συνοψίζει με ευκρίνεια αυτά που ο αναγνώστης θα συναντήσει στο βιβλίο του Abel Paz.
Στις σελίδες του ξεδιπλώνεται ο δρόμος της ελευθεριακής εξορίας σε εκείνα τα πολύ σκληρά χρόνια μετά το τέλος του ισπανικού εμφύλιου πολέμου. Εκεί ξεκινάει η αφήγηση του Paz, τη χειρότερη στιγμή, την ώρα που επικρατεί το ημίφως, καθώς χάνεται ανεπανόρθωτα ο ισπανικός πόλεμος, υπογράφεται το Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο, τα ναζιστικά στρατεύματα παρελαύνουν στην Ευρώπη. Η ώρα των τεράτων.
Όμως το Μέσα στην ομίχλη δεν είναι ένα λυπηρό βιβλίο, αλλά μια πραγματική ιστορία γεμάτη ελπίδα, μικρούς ηρωισμούς, δείγματα κοινοτικής χαράς και προοπτικής, ακόμα και στην πιο σκοτεινή ώρα του ναυαγίου.
Ο Abel Paz δεν είναι θλιμένος άνθρωπος. Το βιβλίο αναδίδει χαρωπό σαρκασμό, εύθυμη ειρωνεία, μια δυνατή αίσθηση χιούμορ και παραλόγου, σαν αυτή που διαθέτουν οι άνθρωποι που δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να παραδοθούν. Η αλληλεγγύη και η αίσθηση του κοινού που αποπνέουν αυτοί οι άνθρωποι, που μόλις έχουν χάσει έναν πόλεμο, διακρίνεται σε κάθε σελίδα του βιβλίου, σε κάθε τους επιλογή. Τη χειρότερη στιγμή κανένας δεν εγκαταλείπει τη μεγαλύτερη ελπίδα του: να παραμείνει αξιοπρεπής άνθρωπος, να είναι σύντροφος, παρ’ όλες τις αντιξοότητες.
Αυτό που πραγματικά τρομάζει τους από πάνω δεν είναι που κλαίμε τους νεκρούς μας, αλλά που φέρνουμε πίσω τα σχέδιά τους: χιούμορ, αξιοπρέπεια, αλληλεγγύη…