Μεταιχμιακή χαρά

XIV

Σαν παιδί

δοκίμαζε τον ουρανό

πετώντας τις προσευχές του

έξω απ’ τον κόσμο

Τώρα πια

χωρίς τετραγωνικές ρίζες

για το κεφάλι του

θέλει να ζήσει

σε κάθε σώμα.

Ο Θάνος Γώγος, με το δεύτερο βιβλίο του υπό τον τίτλο “Μεταιχμιακή χαρά” αποκρυσταλλώνει τη γραφή του εισάγοντάς μας ταυτόχρονα σΆ έναν κόσμο αγάπης και καταστροφής. Σ’ έναν κόσμο γεμάτο ριψοκίνδυνες σχέσεις και εικόνες. Απ τη μια μεριά αποδίδει τις εντάσεις της ψυχικής του καθημερινότητας (κάποιες απ’ αυτές ανήκουν σ’ όλους, κάποιες αποκλειστικά στον ίδιο) και απ’ την άλλη παρουσιάζει με λεπτότητα τις αδιαλείπτως εφιαλτικές στιγμές ενός κόσμου κι ενός παρόντος που χάνει ολοένα τον βηματισμό του ρέποντας προς μια ζαλισμένη κι απάνθρωπη κίνηση που προϊδεάζει ένα σκοτεινό μέλλον. Η γραφή του, προσωπική και αρκετά απαιτητική, σχοινοβατεί ανάμεσα στο τραγικό και στο χιούμορ, ανάμεσα στην αποσύνδεση και στην παρόρμηση, στην παραίτηση και στην αιχμηρή καταγγελία. Άλλοτε εκούσια, άλλοτε ακούσια οι στίχοι του μοιάζουν να μαχαιρώνουν κάθε έννοια συνηθισμένης οπτικής. Κατ’ ουσίαν, καταθέτει και καταγράφει τη δική του πορεία στο καθημερινό, όχι όμως με την εγωιστική ματιά που αδιαφορεί για τον συνάνθρωπο του αλλά αντιθέτως με μια φωνή που προειδοποιεί και καλεί σε κοινή εγρήγορση, αν όχι και κινητοποίηση. Ένα κάλεσμα για αναθεώρηση ή ακόμη και καταστροφή των σημερινών κοινωνικών συμβολαίων.