Μια πολυθόρυβη μοναξιά

Τριάντα πέντε χρόνια δουλεύω στα παλιά χαρτιά, κι αυτό είναι το love story μου. Τριάντα πέντε χρόνια συνθλίβω παλιά χαρτιά και βιβλία, τριάντα πέντε χρόνια πασαλείβομαι με τα Γράμματα, έτσι που τελικά να μοιάζω με τις εγκυκλοπαίδειες, που απ’ αυτές θα ‘χω συνθλίψει και τριάντα καντάρια σ’ αυτό το διάστημα, είμαι μια κανάτα γεμάτη αθάνατο νερό μα και νεκρό νερό, φτάνει λίγο να γείρω για να ξεχυθούν από μέσα μου όμορφες σκέψεις, μορφωμένος παρά τη θέλησή μου δεν ξέρω ποιες σκέψεις είναι δικές μου και ποιες τις διάβασα… Έτσι έγινα σοφός παρά τη θέλησή μου και τώρα διαπιστώνω πως το μυαλό μου είναι φτιαγμένο από πατικωμένες με υδραυλική πρέσα σκέψεις, από ολόκληρα δέματα ιδέες… και ξέρω πως τα παλιά τα χρόνια πρέπει να ήτανε πολύ πιο ωραία, τότε που κάθε σκέψη ήταν γραμμένη στην ανθρώπινη μνήμη, τότε, αν κάποιος ήθελε να συνθλίψει τα βιβλία θα ‘πρεπε να συνθλίψει στην πρέσα τ’ ανθρώπινα κεφάλια…