Στη νυχτερινή δημόσια Εμπορική Σχολή της πλατείας Κουμουνδούρου όπου φοιτούσα –γιατί τη μέρα δούλευα στην οδό Αθηνάς–, μεγάλωσα με την πεποίθηση πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο στη ζωή, αλλά και τίποτα δεν χαρίζεται.
Πορεύτηκα στη ζωή μου με το «Πέτρα που κυλάει δεν χορταριάζει» και με του Μάρκου Βαμβακάρη το χρυσό απόφθεγμα, που, όταν τον ρώτησαν τι είναι μαγκιά, απάντησε: «Η αξιοπρέπεια. Είναι αθόρυβη, την παίρνεις και φεύγεις χωρίς να ενοχλείς κανέναν».
Η ζωή έχει τόση ομορφιά που μπορείς μια μέρα να έχεις την ικανοποίηση ότι έκανες αυτό που ήθελες και μετά να βρεις κάτι άλλο εξίσου όμορφο – και μια ζωή να κυνηγιέσαι με τις ομορφιές της ζωής. Είχα, φυσικά, δύσκολες στιγμές, αλλά δεν έκλαψα ποτέ. Αντίθετα, τις μαγικές στιγμές μου –που ήταν πολλές– τις πέρασα με συγκίνηση μέχρι δακρύων.
Δεν μετανιώνω για τους δρόμους που διάλεξα. Μέγιστη επιτυχία η οικογένεια: η κυρία μου και τα κορίτσια μου: η Ντίνα, η διανοούμενη της οικογένειας, η Σταυρούλα βιολόγος- οικολόγος, η Αγγελική ηθοποιός.
Χαίρομαι με τα όσα πέτυχα στο Μπραχάμι. Περισσότερο πετυχημένη ήταν η κάθοδός μου στο Ψάρι, η Αρκαδιανή, το Μουσείο Δημοτικής Εκπαίδευσης, οι τολμηρές αναπτυξιακές προτάσεις μου για τη μεταλιγνιτική εποχή στη Μεγαλόπολη.
«Όσο ξεμακραίνουμε από τον τόπο μας και τα χωριά μας, άθελά μας τα ξεχνάμε. Δοξάζονται όσο η αγάπη και η μνήμη των ανθρώπων τα κρατάνε ζωντανά. Έπειτα, σαν πάψουν να τα νοιάζονται, ερημώνουν ή απομένουν ερείπια…», έγραψε ο Φώτης Κόντογλου.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.