Οι φωταψίες του έρωτα

Σε όλη την πορεία της ζωής του, σε όλες σχεδόν τις ποιητικές συλλογές του –αν εξαιρέσουμε εκείνες που αποτελούν συνθέσεις όπως ο Μπολιβάρ–, ο Εγγονόπουλος περιλαμβάνει συνήθως και ερωτικά ποιήματα, υπό την ευρεία αλλά και υπό τη στενή έννοια του όρου, τα οποία αθροιζόμενα προσεγγίζουν σε αριθμό κάτι περισσότερο από το ένα τρίτο του συνολικού ποιητικού του έργου. Η ανθολόγηση των ογδόντα ποιημάτων του τόμου αυτού καταδεικνύει ακριβώς το πόσο τον απασχόλησε το ερωτικό στοιχείο, με άμεσο και έμμεσο τρόπο, αλλά και με κάθε δυνατή μορφή που μπορεί να πάρει αυτό, από το ερωτικό ή και σεξουαλικό πάθος μέχρι την αγάπη. Ο ερωτισμός, έντονα και ιδιαίτερα έκδηλος στη ζωγραφική του, δεν απουσιάζει καθόλου από τα ποιήματά του. Ο Εγγονόπουλος δεν έπαψε ούτε στιγμή να μιλά σε αυτά, τόσο για τον έρωτα –ίσως περισσότερο με τις δυσκολίες και τις αστοχίες του– όσο και για την επιθυμία που γλιστράει στη σκηνή των ποιημάτων του απρόσμενα με τρόπο ρητό και ευθύ, αλλά εξίσου και για την αγάπη που γίνεται κυρίαρχη, καθώς ο ποιητής την τοποθετεί στους στίχους του ως βασικό δρόμο λύτρωσης για τα ανθρώπινα. Έτσι από την αρχή ως το τέλος της ποιητικής του πορείας μιλάει γι’ αυτό το τρίπτυχο που ευτυχώς η ελληνική γλώσσα, και η ελληνική νοοτροπία όπως αυτή κατατίθεται στη γλώσσα, γνωρίζει να διακρίνει τόσο στις διαφορές του όσο και στις αμοιβαίες επικαλύψεις του: επιθυμία, έρωτας, αγάπη.