Πεζή οχούμενη

Τα περισσότερα κείμενα που περιλαμβάνονται στη συλλογή “Πεζή οχούμενη” είναι κείμενα των ορίων· μετεωρίζονται ανάμεσα στον ποιητικό και στον πεζό λόγο, ανάμεσα στη δραματοποίηση και στην ειρωνική αποστασιοποίηση. Ο πυρήνας τους άλλοτε αφηγηματικός και άλλοτε δοκιμιακός ενδύεται την παρωδία και τον αυτοσαρκασμό, ενώ ο σκελετός τους αρθρώνεται με τα δομικά υλικά μιας εύφορης διακειμενικότητας. Από τη συλλογή δεν απουσιάζουν οι λυρικοί απόηχοι καθώς και, σε ορισμένες περιπτώσεις, μια έμμετρη μουσικότητα.

ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Μ.Σ.

Φορούσε το κίτρινο σακάκι

και τα παπούτσια Clarks.

Λιγνός, αχνός μες στην ομίχλη

κι άφιλτρος.

Έρχεται προς το μέρος μου

λαλώντας λατινοσλαβικά:

“Νox est perpetua να ρίβερο”,

και στο καπάκι:

“Ακόμα γράφεις μηρυκάζοντας συναίσθημα

σαν τους αραιωμένους Νότιους;”.

“Η αγάπη είναι βαθύτερη απ’ το συναίσθημα”,

λέει με έμφαση και πεποίθηση.

Στρέφεται βορειοδυτικά

χώνεται στο τοπίο

βέβαιος ότι αφήνει πίσω του

αθάνατη

τη γνώμη του.

ΠΡΟΣ ΕΥΠΩΛΗΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ

Απ’ το μαντρί των μυημένων σαν θα βγεις

λίγες θα είναι οι ώρες σου στη συντεχνία.

Ο λύκος καιροφυλακτεί.

Σκέψου λοιπόν:

Θα τραγουδάς για τους πολλούς

(έστω τους αρκετούς ολίγους)

ή για το αραχνιασμένο, ακατάβλητο, υπερεγώ

εγώ μας;