Ποιήματα, 1

ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΑ
Του Οδυσσέα Ελύτη
[…]
Μπροστά μας είναι μια πόρτα σαν άνθρωπος
Γιατί οι άνθρωποι είναι πόρτες κι αυτοί
Άλλες κλειδωμένες κι άλλες ορθάνοιχτες και σε σπρώχνει
Η περιέργεια να τις ανοίξεις η δίψα να τις διαβείς
Και η ελπίδα σε τυραννάει πως ίσως κάποτε
Από αυτές να ’τανε μια που θα σ’ έβγαζε στον ήλιο,
Και μιαν άλλη που ’χε τα γιασεμιά της κρυμμένα
Ή μια τρίτη που δεν μπόρεσες τότε να την ανοίξει
Και τώρα είναι πια αργά, είναι αδύνατο να γυρίσεις
Γιατί άλλαξε ο ποταμός τόσες φορές τα νερά του
Και οι άνεμοι που φυσούν σε σπρώχνουν ολοένα μακρύτερα από την πατρική σου γη.