Ρετροσπεκτίβα

Ο Γιαΐρ Μόζες, ένας καταξιωμένος ισραηλινός σκηνοθέτης στη δύση της ζωής του, φτάνει στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα, μαζί με τη γερασμένη ηθοποιό και πρώην μούσα του, τη Ρουθ, για να παραστεί σε ένα αναδρομικό αφιέρωμα στο έργο του.

Για έναν ανεξήγητο, ύποπτο λόγο, έχουν επιλεγεί γι’ αυτή τη ρετροσπεκτίβα μόνον οι πρώτες, νεανικές ταινίες του Μόζες, αυτές που είχε γυρίσει σε συνεργασία με τον πρώην σεναριογράφο του, με τον οποίο είναι μαλωμένος εδώ και τριάντα χρόνια. Πάνω από το κρεβάτι του, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, ο Μόζες ανακαλύπτει το αντίγραφο ενός αινιγματικού πίνακα με τίτλο Ρωμαϊκή ευσπλαχνία (Caritas Romana), που παριστάνει μια νέα γυναίκα να θηλάζει έναν ηλικιωμένο φυλακισμένο. Η παράσταση αυτού του πίνακα μοιάζει σαν πιστή απεικόνιση μιας τολμηρής σκηνής που είχε συλλάβει ο ευφάνταστος, στα όρια της ιδιοφυΐας, σεναριογράφος του, και την οποία ο Μόζες είχε καταργήσει, βιαστικά και ανενδοίαστα, προκαλώντας έτσι την οριστική ρήξη μεταξύ τους.

Πώς και ��ιατί βρίσκεται τώρα αυτός ο πίνακας στο δωμάτιό του; Και ποιος κινεί τα νήματα αυτής της παράξενης ρετροσπεκτίβας;Καθώς ξετυλίγονται στην οθόνη οι σκηνές από τις παλιές ταινίες του, θραύσματα αναμνήσεων και απωθημένα συναισθήματα κατακλύζουν τον γηραιό σκηνοθέτη. Ο Μόζες, σαν άλλος προσκυνητής, θα ξεκινήσει μια αναδρομή στον χρόνο, έναν απολογισμό των πεπραγμένων του, όχι για να κλείσει τα κιτάπια του, αλλά για να βρει έναν τρόπο να διορθώσει, ίσως, τα πράγματα και να μην απαρνηθεί την επιθυμία, τη λαχτάρα για δημιουργία, για αγάπη, για ζωή, “στον λίγο χρόνο που του [μας] απομένει”. Οδηγός του σε αυτή την αναζήτηση θα είναι… ο Δον Κιχώτης. Βάζοντας σε εξέχουσα θέση την Τέχνη και το συναρπαστικό ερώτημα κατά πόσον η ζωή και η τέχνη είναι συγκοινωνούντα δοχεία που αλληλοσυμπληρώνονται και αλληλοτροφοδοτούνται, ο Γεοσούα υπογράφει άλλο ένα εξαιρετικά τολμηρό, βαθιά ανθρώπινο, και γενναιόδωρο σε νοήματα μυθιστόρημα, με τη χαρακτηριστική, απαράμιλλη μυθοπλαστική του δεινότητα.

Η “Ρετροσπεκτίβα” τιμήθηκε με το βραβείο Medicis Etranger 2012.