Σαουλίκο

Σαουλίκο ήταν το όνομα μίας παραλιακής ταβέρνας λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Εκεί, πήγαινε κάθε Κυριακή (καθώς η αργία του Σαββάτου είχε καταργηθεί με νόμο του 1924 ως εβραϊκή), ο Ρόμπυ Βαρσάνο, με συγγενείς και φίλους. Πήγαιναν ν’ ακούσουν τη θρυλική Βέμπο, που τους άρεζε πολύ.

Ελευθερία είναι το όνομα μίας κεντρικής πλατείας στη Θεσσαλονίκη, όπου ο Ρόμπυ είδε το 1942 όλους τους συγγενείς και φίλους να καταγράφονται σε λίστες ως φορείς μιας … αρχαίας αρρώστιας. Στην ίδια πλατεία, το 1957 αναγνώρισε τυχαία μέσα στο πλήθος τον «διαβολικό Μαξ», τον άνθρωπο που εφάρμοσε την “τελική λύση” σε όσους είχαν το στίγμα αυτής της αρρώστιας στη Θεσσαλονίκη.

Ο Ρόμπυ φώναξε την αστυνομία για να τον συλλάβει, όπως κι έγινε. Όμως η Γερμανία δεν θα δεχόταν τους Έλληνες μετανάστες και δεν θα έδινε ένα δάνειο πολλών εκατομμυρίων αν δεν τον άφηναν ελεύθερο. Αλλά και η αγαπημένη του πόλη, η Θεσσαλονίκη, είχε πολλούς παρακρατικούς, καταδότες, εκβιαστές, μαυραγορίτες, παλικαράδες και άλλους, που είχαν κερδίσει πολλά ως συνεργάτες των ναζί.

Ο Ρόμπυ είχε χιλιάδες ιστορίες να διηγηθεί στους συμπολίτες του για όσους είδε να χάνονται στο Άουσβιτς. Αλλά το Σαουλίκο είχε εξαφανιστεί μαζί με τους θαμώνες του. Είχε μείνει μόνος με τον αριθμό 115.365, που δεν θα σβηνόταν ποτέ από το αριστερό του μπράτσο.