“Έχω πάντα μαζί μου μια moleskin (έτσι λέγονται αυτές οι ατζέντες με το σκληρό μαύρο κάλυμμα) που στις σελίδες της εκχέω τις καθημερινές μου αμφιβολίες, τους καθημερινούς μου φόβους, την καθημερινή μου αγανάκτηση. Εκεί μέσα καταγράφω επίσης άρθρα, κεφάλαια μυθιστορημάτων, διηγήματα, συνταγές μαγειρικής, πράγματα που έχω υποσχεθεί να κάνω και που κατά κανόνα τα ξεχνώ. Έχω μια παθιασμένη σχέση με τις ατζέντες moleskin και χαίρομαι όταν κάποιος αναγνώστης ή κάποια αναγνώστρια ομοιοπαθής (στο κάτω κάτω, γι’ αυτό γράφω: για να γνωρίζομαι με ομοιοπαθείς), μου χαρίζει μία, παρθένο και τυλιγμένη ακόμα με σελοφάν. (…)
Τα κείμενα που ακολουθούν, βγήκαν απ’ τις τρεις ατζέντες moleskin που αγόρασα ανάμεσα στον Ιανουάριο του 2002 και τον Ιανουάριο του 2004· έκτοτε, όπως έγραψε κι ο Βικέντιος Βαν Γκογκ στον αδελφό του, Τεό, “ανεμόμυλοι μπορεί να μην υπάρχουν πια, αλλά ο άνεμος εξακολουθεί να φυσάει”.
Τα κείμενα που γράφει ένας συγγραφέας σαν τον Λουίς Σεπούλβεδα, είτε για ν’ ασκήσει κριτική κατά της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, είτε για να στιγματίσει την τεράστια οικολογική καταστροφή που προκάλεσε το ναυάγιο ενός πετρελαιοφόρου στ’ ανοιχτά της Γαλικίας, είτε για να αφηγηθεί αναμνήσεις του, είναι απολύτως συνυφασμένα με τον χαρακτηριστικό παθιασμένο τρόπο του να βλέπει τον κόσμο.
Εδώ, ο Σεπούλβεδα δεν πιστοποιεί μόνο την ακάματη πολιτική, κοινωνική και ανθρωπιστική του στράτευση, αλλά και αποδεικνύει γι’ άλλη μια φορά, μέσα από μεστά σύντομα κείμενα, το συγγραφικό του ταλέντο, αυτό που, όπως γράφει, του άνοιξε απ’ τα εφηβικά του χρόνια “τον πιο αχανή ορίζοντα: αυτόν της λογοτεχνικής δημιουργίας”.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.