Σκέτο από γιουβέτσι

Ένα παιδί γεννήθηκε σ’ ένα φτωχό ορεινό χωριό την εποχή που η Ελλάδα έβγαινε από το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο. Παιδί μιας γενιάς που πέτυχε το μεταπολεμικό ελληνικό οικονομικό θαύμα. Με ρυθμούς οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης που μετέτρεψαν μια ερειπωμένη και διαλυμένη χώρα σε σύγχρονη Ελλάδα.
Ένα παιδί σπούδασε με κόπο και μεγάλες δυσκολίες. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο, πήγε με εξετάσεις στο γυμνάσιο, με εξετάσεις στο λύκειο, με εξετάσεις στο πανεπιστήμιο και έγινε καθηγητής.
Σαν καθηγητής δεν συμβιβάστηκε με τη δημόσια εκπαίδευση. Καθυστέρησε σκόπιμα το διορισμό του στο δημόσιο και παραιτήθηκε από το δημόσιο σχολείο λίγα χρόνια μετά το διορισμό του.
Προσπέρασε την παραπαιδεία και οραματίστηκε ένα σχολείο διαφορετικό. Πίστεψε στην ομαδική προσπάθεια και με οδυνηρό τρόπο διαπίστωσε ότι στην Ελλάδα «το μισιακό γαϊδούρι το τρώνε τα σκυλιά».
Συγκρούστηκε με τη δημόσια διοίκηση και κινδύνευσε να συνθλιβεί από τον συντεχνιακό συνδικαλισμό. Υπέφερε στα νύχια του παντοδύναμου ελληνικού δημοσίου και πλήρωσε ακριβά το όνειρο του νεοέλληνα να διοριστεί στο δημόσιο.
Πίστεψε στην καινοτομία, απέρριψε τους συμβιβασμούς και επιδίωξε το αυτονόητο. Να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, να αγωνιστεί για τις ιδέες του, να ζήσει το όνειρό του.
Ο Ανέστης κινείται ανάμεσα σε τρεις γενιές. Τη γενιά του 1950 που τα παιδιά δούλευαν με τους γονείς, τη γενιά του 1980 που οι γονείς δούλευαν για τα παιδιά και τη γενιά του 2010 που οι γονείς φροντίζουν να μην ιδρώσουν τα παιδιά.
Με την πορεία του αποκαλύπτει διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής εκπαίδευσης και προσδιορίζει το πλαίσιο και το περιεχόμενο του σχολείου του 21ου αιώνα.