Τα πεντακοσαράκια

Σπέρματα χρόνων, δοσμένα με πεντακόσιες λέξεις, βαθιά φυτεμένα στην ψυχή από λόγια και εικόνες φωτεινών καθημερινών ανθρώπων, αναβλύζουν στο ερέθισμα δηλώνοντας τη μυστική συγγένεια. Η φαντασία, εργαλείο αποκωδικοποίησης των στεριωμένων μύθων, γίνεται νήμα για να αγγίξει ξανά την αλήθεια τους. Αναγνωρίζει τον Προμηθέα στην κλούβα, σχεδιάζει μια νέα δολοφονία ανεβαίνοντας τα σκαλιά με τον Ρασκόλνικοβ, αναθερμαίνει τη φλόγα της σμίλης μ’ ένα προσκύνημα, ακούει το διάλογο του Μπόμπι Σαντς απ’ το κελί του στο Μπέλφαστ, σ’ εκείνο το κελί στο Διόνυσο. Χαράσσει τη συνέχεια του ταξιδιού με άρωμα ιβίσκου στη νηνεμία και την αντάρα της Νέκυιας. Θωπεύει τον οικτιρμό του Αίαντα, συνταιριάζεται στην αγωνία της Μήδειας για το ψεύδος και ακολουθεί πολλές πορείες χρωματίζοντας το καθάριο ανθρώπινο νεύμα, πιστή στην αρχή του δανεισμένου λόγου: “Δύο βασικά στοιχεία στη ζωή και στην τέχνη απαιτούν άφθαστη γενναιότητα: η αγάπη και η ειλικρίνεια”.