Θραύση κρυστάλλων

Ο ελληνικός λαβύρινθος ενηλικίωσης του Άρη. Η χώρα του βρόμικου ’89, η δολοφονία χαρακτήρα του πατέρα του, η οριστική απώλεια:

Παραμονές Χριστουγέννων του 2001. Με αγκάλιασε και με έσφιξε στην αγκαλιά Του. Πήγα να φύγω. Ντρεπόμουν. Με έσφιξε πάλι. Μου είπε στο αύτι χαμηλόφωνα, να μην ακούει άλλος: “Σ’ αγαπώ πολύ!”. Κι εγώ ο δειλός φοβήθηκα να Του απαντήσω πως κι εγώ Τον αγαπώ. Ήταν μόνο δυο λέξεις.

Κι έτσι προχωράμε με τις ρωγμές μας κι η θραύση κρυστάλλων εκτός από ασφαλιστήριος όρος στα συμβόλαια οχημάτων γίνεται και μια οδυνηρή διαπίστωση.

Μία ψηφιακή επιστολή που φτάνει επιτέλους στον προορισμό της 25 χρόνια μετά:

Λες όμως πως δε θέλεις να με χάσεις πάλι, λες πως δεν ξέρεις αν μπορείς να μ’ έχεις κιόλας. Κι εγώ σου λέω πως Σ’ αγαπώ, πως είμαι όλος εδώ για σένα, Μαρία.

Για να μ’ έχεις όμως, εξαρτάται από σένα και μόνον.

Στο χέρι σου είναι.

Πάντα ήταν.