Το φίδι του Πλίνιου

Οι κληματαριές και το φως, η ζωγραφική, η μουσική και η λογοτεχνία, η απώλεια και η αγάπη είναι οι αφορμές των διηγημάτων αυτού του βιβλίου. Η Ειρήνη Κίτσιου οργανώνει τις βαθιές ονειροπολήσεις της, που ξεκινούν από απλά περιστατικά και κορυφώνονται εσωτερικά, με τα αργά και μεθοδικά βήματα μιας μανιώδους παρατηρήτριας. Τα επιμέρους επεισόδια και οι λεπτομέρειες, οι στοχασμοί και οι λυρικές εξάρσεις συναρθρώνονται σε ένα δραστικό συνεχές με κεντρικό άξονα την τέχνη της μνήμης.«Όταν γύρισε προς το μέρος μου, διέκρινα καθαρά μέσα στα μάτια του, δυο πηγάδια ανοιχτά, βαθιά, κατάμαυρα. Από τα νερά τους έλειπε οτιδήποτε θα φώτιζε, έστω και αντανακλώντας αχνά, για να βαδίσει προς τη μεριά τους η ελπίδα. Κι αν έριχνα εκειδά το συκλί μου θα το έβγαζα ξεχειλισμένο θολούρα. Περίλυπος έκλεισε τα βλέφαρα αργά αργά και τα κράτησε εκεί για λίγες στιγμές, με πλεγμένες σφιχτά τις βλεφαρίδες τους, ακίνητα, ώστε έτσι να καταλάβω εύκολα πόσο πολύ πονούσε. Αυτή η μελαγχολική κίνηση, η τόσο οδυνηρά τρυφερή κι αξιολάτρευτη, σαν την παρατηρείς σε πρόσωπα αγαπημένων που υποφέρουν, που μαρτυρούσε εύγλωττα πόσο ευάλωτοι είμαστε στον πόνο, με πήγε δίχως να με ρωτήσει στο πατρικό μου σπίτι σε καιρούς όπου η λύπη εκεί ήταν άφθονη, κι αν δεν ερχόταν εκείνος ο συμπατριώτης μου, ο νοσοκόμος, να με οδηγήσει ταχύτατα στο δωμάτιό μου διανύοντας τον ίδιο λαβύρινθο των διαδρόμων, γκρεμίζοντας τις ίδιες πόρτες –από την ανάποδη όμως τώρα– θα έβαζα κάτι κλάματα, μα κάτι κλάματα.»