Το παστό χέρι του νόμου

“… Η ‘Μπουτίκ Κρεάτων’ έδειχνε εντυπωσιακή κι ανανεωνόταν καθημερινά, με κομμάτια που έφερναν νέο αέρα στην αισθητική της διατροφής.

Τα κρέατα πόζαραν αλειμμένα με αιθέρια έλαια και τα νυχάκια τους ήταν καλολιμαρισμένα, έτοιμα για χειροφίλημα, σαν τα πέταλα των δροσερών λουλουδιών.

Τα πρόσωπα των ζώων, ολόκληρα ή μισά, διατηρούσαν το χαμόγελό τους, όπως όταν έτρεχαν ανέμελα, χωρίς να ’χουν υπόψη τους πως ο χασάπης τα παρακολουθούσε για μέρες, με το σπαθί του σηκωμένο.

Ξάπλωναν τα μέλη τους, σχεδόν ερωτικά, πάνω σε αλλεπάλληλα στρώματα φρεσκοκομμένων κρεμμυδιών κι οι λαδόκολλες που ζέσταιναν το τρυφερό κορμί τους, έφτιαχναν όμορφα γιλέκα και περιλαίμια, κάνοντάς τα να δείχνουν θελκτικά και ανθρώπινα…”

Δύο χρόνια μετά το πρώτο του έργο “Ο ταριχευτής ψυχίατρος και οι φονικές νότες” που απέσπασε ιδιαίτερα εγκωμιαστικές κριτικές από τον τύπο (βλ. Διαβάζω τχ. 498, Ελευθεροτυπία 24/7/2009, Ήχος-Εικόνα τχ. Φεβρουάριος 2009, City (Θεσσαλονίκη) τχ. Δεκέμβριος 2008, Μακεδονία 25/1/2009, κ.ά.) ο εκ Θεσσαλονίκης Λεωνίδας Βασιλειάδης επιστρέφει με ένα ακόμα τρυπαρισμένο, σουρρεαλιστικών προδιαγραφών, γεμάτο καταιγιστικό μαύρο χιούμορ, παράδοξο αφήγημα.

Η ιστορία, μια παρωδία αστυνομικού θρίλερ, εξελίσσεται σε μια μεταμοντέρνα μπουτίκ κρεάτων, στο Βραζιλιάνικο καρναβάλι, σε μια μελλοντική (εφιαλτικά κοντά μας με βάση τα σημερινά δεδομένα) εποχή, μεταξύ Χριστουγέννων και κόλασης, στο πνεύμα όχι του καλού Άι Βασίλη αλλά του κακού ανταγωνιστή του, του Άι Βαγγέλη. Η υπόθεση όπως και τα πρόσωπα (μια ομάδα αστυνομικών, οι ύποπτοι ενός φόνου, οι μεταλλαγμένοι υπάλληλοι της μπουτίκ, οι τυχοδιώκτες του Ρίο) κινούνται έξω από τα όρια του “καλού” και του “κακού”, κινούμενοι σε μια χαοτική και ξεχαρβαλωμένη κοινωνία. “Θα μπορέσει να μπει κάποια τάξη σ’ αυτή την ατέλειωτη γιορτή;” είναι το αφελές ερώτημα που πιθανόν να τριγυρίζει στο μυαλό του αναγνώστη καθώς διαβάζει το βιβλίο. Ο συγγραφέας όμως, συνεπής στον απέραντο σαρκασμό του, έχει άλλη γνώμη ως προς τα ερωτήματα για τα οποία καλείται να δώσει εξηγήσεις.