Το ζήτημα της ανάλυσης από μη γιατρούς

Εμείς οι αναλυτές θέτουμε ως στόχο την κατά το δυνατόν πλήρη και σε βάθος ανάλυση του ασθενή, δεν θέλουμε να τον ανακουφίσουμε με τη συμμετοχή του στην καθολική, την προτεσταντική ή τη

σοσιαλιστική κοινότητα, αλλά να τον κάνουμε πλουσιότερο με αυτά που ο ίδιος διαθέτει, επαναφέροντας στο Εγώ τις ποσότητες ενέργειας που έχει απωθήσει και δεσμεύσει στο Α-συνείδητο και όσες το Εγώ εξαναγκάζεται να αναλώνει άκαρπα, προκειμένου να συντηρεί αυτές τις απωθήσεις… Μήπως θέσαμε έτσι στον εαυτό μας έναν υπερβολικά υψηλό στόχο; Αξίζει η πλειοψηφία των ασθενών μας τον κόπο που η δουλειά αυτή απαιτεί από εμάς; Θα ήταν οικονομικότερο να στηρίξει κανείς εξωτερικά το ελαττωματικό στοιχείο, αντί να επιχειρήσει μια ανασύσταση εκ των έσω; Δεν μπορώ να το πω, υπάρχει όμως κάτι άλλο που γνωρίζω. Από την αρχή υπήρχε στην ανάλυση μια σύνδεση μεταξύ θεραπείας και έρευνας. Η γνώση έφερνε την επιτυχία, η θεραπεία ήταν ανέφικτη χωρίς να ανανεώνουμε τις γνώσεις μας, κι αυτή η ανανέωση ήταν με τη σειρά της ανέφικτη, αν δεν είχαμε δυνατότητα να βιώνουμε την ευεργετική της επίδραση. Η αναλυτική μας μέθοδος είναι η μόνη που συντηρεί αυτή την πολύτιμη συνύπαρξη. Μόνο όταν αναλαμβάνουμε την περίθαλψη της ψυχής με την ανάλυση εμβαθύνουμε στη γνώση του ανθρώπινου ψυχισμού, η οποία τώρα μόλις ανατέλλει. Αυτή η προοπτική επιστημονικού κέρδους ήταν η ευγενέστερη, η πιο χαρμόσυνη όψη της ψυχαναλυτικής εργασίας. Έχουμε το δικαίωμα να τη θυσιάσουμε εξαιτίας ορισμένων επιφυλάξεων πρακτικής φύσεως;