Βράχια

Στη δέκατη τέταρτη ποιητική συλλογή του Γιώργου Βέη, τα όσα θεματολογικά προηγήθηκαν ανανεώνονται και προεκτείνονται. Η φύση δεν αποτελεί απλώς τον ικανό και αναγκαίο διάκοσμο αλλά εξακολουθεί να συνιστά ένα από τα κύρια ποιητικά όντα. Τα εσωτερικά τοπία και οι πολλαπλές όψεις του κόσμου, κρίσιμες και πολύσημες, προβάλλονται συμμετρικά. Το ατομικό και το συλλογικό υποκείμενο δεν υπονομεύει το ένα το άλλο. Θέλουν να επικοινωνούν με ειλικρίνεια μεταξύ τους, αναδεικνύοντας, μεταξύ άλλων, κρυφές αλήθειες. Η απόλαυση έγκειται κυρίως στη διασταύρωση του στίχου με τις αξίες του αναστοχαζόμενου βίου. Διατηρείται εμφανώς η χρήση της παραγωγικής μεταφοράς. Το αποκλίνον σονέτο κι ο ευθύβολος ελεύθερος στίχος συνυπάρχουν, αλληλοσυμπληρώνοντας την κειμενική ποικιλία.

ΠΡΟΑΥΛΙΣΜΑ

Από τα μεσάνυχτα ως τις τέσσερις το πρωί
δεν κουνιέται φύλλο συνήθως

χειμώνα καλοκαίρι

έτσι νομίζουν οι νεοσύλλεκτοι της βάρδιας

γιατί κανείς δεν τους είπε

γιατί κανείς δεν ξέρει

ότι τότε ακριβώς, κάπου εκεί κοντά

θα ξεσπάσει θύελλα κι αντάρα

έρχεται, λέει το πρωί, ο κορυδαλλός

να συντρίψει τα έργα των τρελών ανθρώπων

λέει η τρίλια τρελή από πάθημα

διότι εκεί που δείχνουν όλα ατιμώρητα

όλο αυθάδεια και υπερηφάνεια φούσκα

εκεί χτυπάει δυνατά η καρδιά

η οργή του αδικημένου.