Η ζωή χωρίς εμένα

Το κείμενο αυτό μελετά και εμπνέεται από τις ζωές ανθρώπων που συμμετείχαν οε ριζοσπαστικούς κινηματικούς χώρους από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και μέχρι το 2008, αλλά λόγω του φύλου και της σεξουαλικότητάς τους βίωναν τις ομάδες αυτές με όρους αποκλεισμού. Το κεντρικό επιχείρημα του κειμένου είναι ότι οι πολιτικοί χώροι του ανταγωνιστικού κινήματος αποτέλεσαν οι ίδιοι πεδία και μηχανισμούς κατασκευής του φύλου, ενώ τα έμφυλα υποκείμενα που αποκλείονταν από αυτούς ή συμπεριλαμβάνονταν με προϋποθέσεις έδειχναν τα όρια του πολιτικού σώματος. Αποτελεί ένα σχόλιο στο περιεχόμενο που αποκτά η έννοια του πολιτικού μέσα στο ανταγωνιστικό κίνημα, ως αρρενωπή κατασκευή με περιγεγραμμένα όρια, αδιαπέραστη από την αποσταθεροποίηση που προκαλεί η ζωντανή κοινωνική ζωή, βασισμένη σε σχέσεις συγγενικού τύπου που διαχωρίζουν “εμάς” από τους “άλλους” και εμποδίζουν τη δημιουργία θεσμών και κανόνων που να ρυθμίζουν τις κοινωνικές σχέσεις με πολιτικούς όρους. Με αυτά τα δεδομένα, οι αποκλεισμοί είναι σύμφυτοι με την ίδια τη δομή του πολιτικού σώματος. Αυτοί και αυτές που αποκλείονται είναι όσες δεν χωρούν στον στρέιτ, λευκό, ανδρικό χαρακτήρα τους. Οι συνομιλητές και συνομιλήτριές μου περιγράφουν πώς προσπάθησαν να αλλάξουν τους εαυτούς τους για να χωρέσουν στις πολιτικές ομάδες και την κοινωνικότητά τους. Αντιμέτωποι/ες με τη συγκαλυμμένη αποστροφή στη διαφορετικότητα, μεταμφιέζονταν σε “άνδρες” ή “γυναίκες”, άλλαζαν τη φωνή τους, τη στάση του σώματός τους. Όταν αυτή η ένταξη με τους όρους των άλλων δεν ήταν πια υποφερτή, μετακινήθηκαν σε άλλες πόλεις και χώρες προκειμένου να βρουν δομές πιο φιλικές στην υποκειμενική τους λειτουργία.