Soléa

Ένα “ρομάν νουάρ”, με αναφορές σε επίσημα ντοκουμέντα και γνωστά συμβάντα, που προσδίδει στο πολιτικό και κοινωνικό δοκίμιο κάτι που τα δοκίμια δεν έχουν ποτέ: τη μυρουδιά του αίματος, του ιδρώτα και της φρίκης, τη δραματική απεικόνιση του τι σημαίνουν όλα τούτα τα “μυθικά” του οργανωμένου εγκλήματος και της οργανωμένης συνεργασίας με τα μεγάλα τραπεζικά και οικονομικά κέντρα, όταν φτάνουν στο επίπεδο της καθημερινής μας ζωής, στους δρόμους των καλών μας των πόλεων και στα μπαράκια της αναψυχής μας. Να λοιπόν που ένα τόσο μαύρο αλλά και τόσο τρυφερό “αστυνομικό” μυθιστόρημα δε μας προσφέρει μόνο μερικές ώρες ευχάριστης ανάγνωσης αλλά και μερικούς αξιόλογους, τόσο επίκαιρους, προβληματισμούς. Μας προσφέρει όμως, συνάμα, όπως και τα δύο προηγούμενα της σειράς, μια εκπληκτική περιήγηση στη Μασσαλία και τη ζωή της. Σκεφτόμουνα τον Πειραιά: θα βρει άραγε ποτέ τον Ιζζό του, κάποιον σημαντικό δικό του άνθρωπο, που να τον απαλλάξει από την κατάθλιψη των υπέργηρων πια και τόσο παρεξηγημένων πάλαι ποτέ “παιδιών” του; Μα και η Αθήνα; Ο Ιζζό, τέκνο της “λαθρομετανάστευσης” κι αυτός, όπως και ο Ζιντάν, χάρισε στην πόλη του κάτι που η πόλη του του ανταποδίδει τώρα με αγάπη και ευγνωμοσύνη: μια νέα εικόνα, μια νέα ζωή. Ένα μύθο. Ζηλεύω τη Μασσαλία. Πολύ θα το ‘θελα να βρω μια μέρα το μπαρ του Φονφόν – καλή του ώρα – και να του φωνάξω: “Patron, un pastis!”. Στη μνήμη του Ιζζό.