Το χρώμα της λαλιάς

Το άκουσμα του ποιήματος του Ντύλαν Τόμας, εξωτερικό ή εσωτερικό, είναι στάση με εκατομμύρια χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Είναι στάση μέσα και από μέσα από την κίνηση. Σταματάμε να θυμόμαστε και δινόμαστε στον εαυτό μας με τη δύναμη του καινούργιου. Φτάνει να μπορέσουμε να πούμε: “Έστω λοιπόν πως δεν ξέρουμε τίποτε από ό,τι μέχρι σήμερα θεωρούσαμε σίγουρο. Τι μπορούμε να μάθουμε;” Τότε το σώμα και η σκέψη εξαφανίζονται, και στη θέση τους εμφανίζεται η ψυχή, φτιαγμένη από σάρκα και φως, συναισθήματα και ιδέες και φαντασίες, μόνο εικόνες ασχημάτιστες, ευγενικές, άδολες και φως αληθινό και σκοτάδι γνήσιο και σιωπή αυθεντική. Τότε ο “Αρχαίος” του ποιήματος του Ντύλαν Τόμας, θα μας φωνάξει το όνομά του. Και γύρω στο όνομα αυτό θα γεννηθεί η συνείδηση του ποιήματος με τη δική της φωνή. Πρέπει να ακούσουμε τη φωνή της. Είναι η φωνή μας που βρήκε τη φωνή της. Είναι η πραγματικότητα που βρήκε την πραγματικότητα.