Κυρία, με θυμάστε;

Eίκοσι οκτώ αφηγήματα που πλαισιώνονται από ένα προλογικό και ένα επιλογικό κείμενο, αποστάγματα από την πλούσια διδακτική εμπειρία της Μαρίας Στασινοπούλου, συνιστούν τον κορμό του βιβλίου “Κυρία, με θυμάστε;”. Ισάριθμα πρόσωπα μαθητών αναδύονται από τη λήθη και πρωταγωνιστούν σε περιστατικά που αν τλούνται από τη σχολική πραγματικότητα.
Με τρυφερότητα, συγκίνηση, αλλά και με χιούμορ η Μαρία Στασινοπούλου επιστρέφει στο παρελθόν, στην καθημερινότητα του σχολείου, και τη φωτίζει από μια μη αναμενόμενη οπτική γωνία:
καταδεικνύει πώς η σχέση της με τους μαθητές της συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση της δικής της, προσωπικής βιοφιλοσοφίας. Έτσι, καταλήγει αβίαστα στο συμπέρασμα: “Αν κάτι μπορεί
να σώσει την εκπαίδευση σήμερα, είναι μόνον οι διαπροσωπικές σχέσεις μαθητών και δασκάλων, σχέσεις αγάπης και αμοιβαίας παραδοχής (…), σχέσεις που εμπνέουν και τροφοδοτούν αμφιμερώς”.
Τα χρόνια πέρασαν, οι παλιοί μαθητές έγιναν δάσκαλοι, γιατροί, υδραυλικοί, ηθοποιοί, διακοσμητές και φίλοι, και αποφάσισα μια μέρα -μπορεί και νύχτα (η νύχτα μού ήταν πάντα πιο προσφιλής
και γόνιμη)-, έτσι σαν παιχνίδι, να καταγράψω πρόσωπα και στιγμές μαθητών, να περιγράψω, αν γίνεται, ψυχές εφηβικές. δεν θα ήθελα να διαβαστούν σαν “μαργαριτάρια” ούτε σαν ανέκδοτα ούτε σαν αναμνήσεις ενός συνταξιούχου της έδρας και του θρανίου. είναι χνάρια πάνω στα οποία περπάτησε ένας άνθρωπος και διαμόρφωσε τον μικρόκοσμο της προσωπικής του βιοφιλοσοφίας.
Τα παιδιά αυτά, τα παιδιά μου, μου έμαθαν πιο πολλά απ’ όσα προσπάθησα να τα διδάξω.
M.Σ.