Εξαργυρώνω

Το τρένο στον σταθμό γλιστράω στο χάσμα
το δάκτυλο έξω τα παπούτσια
στις γραμμές
γελάει η τρύπια κάλτσα στην πλατφόρμα
απ’ το βαγόνι χάσκει ορθάνοιχτα η νύχτα
οι επιβάτες όλοι αδιαφορούν
σε παλκοσένικο η σελήνη μόνη
οι πόρτες κλείνουν
το κοίταγμα του βίου ο μορφασμός
η τρύπια κάλτσα μόνο να γελάει
από της πλάνης κατεβαίνω τον σταθμό
με τον κρυφό εαυτό μου κάλτσα τρύπια
το πέρασμα ανοιχτό