Η Ινδουίστρια χήρα ανεβαίνει στη νεκρική πυρά του πεθαμένου συζύγου της και αυτοπυρπολείται. Αυτό είναι το έθιμο της θυσίας της χήρας […] Η κατάργησή του από τους Βρετανούς κατανοήθηκε ως μια περίπτωση που «Λευκοί άντρες σώζουν σκούρες γυναίκες από σκούρους άντρες» […] Ο μόνος αντίλογος που έχει ακουστεί είναι το επιχείρημα του ινδικού νατιβισμού, μια παρωδία της νοσταλγίας των χαμένων καταγωγών: «Οι γυναίκες όντως ήθελαν να πεθάνουν». Οι δύο προτάσεις κάνουν τα πάντα για να νομιμοποιήσουν η μία την άλλη. Δεν συναντούμε πουθενά τη μαρτυρία της φωνής-συνείδησης των γυναικών.
Γκαγιάτρι Σπίβακ
Ποιες φωνές μπορούν να ακούγονται και ποιες να αγνοούνται; Πώς παράγονται, αναπαρίστανται και αντιπροσωπεύονται οι υποτελείς στο πλαίσιο της (μετ)αποικιοκρατίας; Ποιοι ηγεμονικοί λόγοι αποσιωπούν και επανεγγράφουν τη φωνή, τη συνείδηση, την επιθυμία και το συμφέρον τους την ίδια στιγμή που μιλούν στο όνομα της διάσωσης ή ακόμα και της αντίστασής τους; Υπάρχει τρόπος να ακουστούν οι υποτελείς με τους δικούς τους όρους; Συνομιλώντας με τον Μαρξ, τον Φουκώ, τον Ντελέζ, τον Ντερι-ντά, τις Σπουδές των Υποτελών και με την ίδια την ιστορία της αποικιακής Ινδίας, το κείμενο της Σπίβακ άφησε ένα ισχυρό αποτύπωμα στη μεταποικιακή και τη φεμινιστική θεωρία, στον διάλογο μεταξύ μαρξισμού και μεταδομισμού, ακόμα και σε πολιτικές συζητήσεις της εποχής μας.
