Ο Αγουστίν Γκαρθία Κάλβο, ως συνεχιστής της παράδοσης του Ουναμούνο και του Ματσάδο, ήταν πάνω απ’ όλα ένας δάσκαλος της ζωντανής γλώσσας και της ελεύθερης σκέψης, όχι μόνο για τους φοιτητές του αλλά και για όλες τις μεταπολεμικές γενιές του ελευθεριακού ρεύματος της ιβηρικής χερσονήσου.
Γεννήθηκε στη Θαμόρα της Καστίλλης στις 15 Οκτωβρίου του 1926. Σπούδασε Φιλοσοφία και Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκας (1943-48), όπου και συνέχισε ως καθηγητής λατινικών και αρχαίων ελληνικών (1948-56). Από το 1959, μετά από διαγωνισμό, αρχίζει να εργάζεται ως καθηγητής λατινικής γλώσσας και λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης. Το 1965 καταλαμβάνει την έδρα της λατινικής φιλολογίας στη Φιλολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Κομπλουτένσε της Μαδρίτης, απ’ όπου και εκδιώκεται, από τη θέση του αλλά και από το πανεπιστήμιο, λόγω της συνεισφοράς του στον σχηματισμό του κινήματος των acratas και της συμμετοχής του στις κινητοποιήσεις εκείνης της περιόδου. Επιμένει, ωστόσο, να διδάσκει στην Ελεύθερη Σχολή της οδού Desengaño [απώλεια ψευδαισθήσεων] στο κέντρο της Μαδρίτης παρά τις αλλεπάλληλες συλλήψεις. Τον Ιούνιο του 1969 διαφεύγει στη Γαλλία, όπου και αρχίζει να διδάσκει ως καθηγητής αρχικά στο Πανεπιστήμιο Paris-Nanterre και αργότερα (1970-76) στο Πανεπιστήμιο της Λιλ και στο Collège de France, ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζει να συμμετέχει στις δραστηριότητες του ελευθεριακού αντιφρανκικού κινήματος.
Με τον θάνατο του Φράνκο επιστρέφει στη Μαδρίτη και ανακτά την έδρα της Λατινικής Φιλολογίας το 1975, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε τον Οκτώβριο του 1991. Την ίδια χρονιά αναγορεύτηκε ομότιμος καθηγητής της Σχολής Φιλολογίας του Κομπλουτένσε. Παράλληλα, όλ’ αυτά τα χρόνια, μετά την επιστροφή του από την εξορία και μέχρι τον θάνατό του, συνέχισε να συμμετέχει ενεργά στις πολιτικές και κοινωνικές συγκρούσεις της εποχής, ενώ από το 1997 διηύθυνε την εβδομαδιαία Πολιτική Συζήτηση (Tertulia politica) του Πολιτιστικού Κέντρου (Ateneo) του δήμου της Μαδρίτης, η οποία τώρα φέρει το όνομά του. Κέρδισε τρεις φορές το Εθνικό Βραβείο, Δοκιμίου, Μετάφρασης και Δραματικής Λογοτεχνίας. Πέθανε στη Θαμόρα στις 1 Νοεμβρίου του 2012.
Το έργο του, άβολο για όσους συνεχίζουν να διατηρούν την πίστη τους στο Χρήμα και το Μέλλον, εκτείνεται σε πολλά και διαφορετικά πεδία, έχοντας ως βασικό χαρακτηριστικό του την αντίθεση στο Κράτος και το Κεφάλαιο, την αποκάλυψη του ψέματος της Πραγματικότητας και την ανάδειξη της ζωντανής κοινότητας και του κοινού λόγου. Θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς φιλολόγους του 20ού αι., ενώ καίρια είναι η συμβολή του στο πεδίο της γλωσσολογίας (το 1991 τιμήθηκε με το Εθνικό Βραβείο Δοκιμίου για τη συλλογή κειμένων του πάνω στη γλώσσα Hablando de lo que habla).
Ιδιαίτερα σημαντικές θεωρούνται επίσης οι μεταφράσεις του, οι οποίες πέραν όλων των άλλων (Ου. Σαίξπηρ, Π. Βαλερύ, Ζ. Μπρασέν, Τζ. Μπέλι κ.λπ.), καλύπτουν σχεδόν όλο το εύρος της αρχαιοελληνικής και λατινικής γραμματείας (Όμηρος, Παρμενίδης, Πλάτωνας, Ξενοφώντας, Σοφοκλής, Αριστοφάνης, Βιργίλιος, Λουκρήτιος, Πλαύτος κ.ά.), ενώ εξέχουσα θέση ανάμεσά τους κατέχει η ρυθμική απόδοση της Ιλιάδας αλλά και η κριτική έκδοση των αποσπασμάτων του Ηράκλειτου. Το 2006 βραβεύτηκε για το σύνολο του μεταφραστικού του έργου.
Κομβικό σημείο του έργου του αποτελεί η ποίησή του, η οποία ξετυλίγεται σε διάφορες συλλογές και ανθολογίες, ενώ πολλά ποιήματά του έχουν μελοποιηθεί και τραγουδηθεί από γνωστούς συνθέτες και τραγουδοποιούς όπως ο Amancio Prada ή ο Chicho Sánchez Ferlosio. Είναι συγγραφέας επίσης πολλών θεατρικών έργων, όπως το La Baraja del rey don Pedro το οποίο βραβεύτηκε το 1999 με το Εθνικό Βραβείο Δραματικής Λογοτεχνίας.
Πολλά και σημαντικά είναι τα πολιτικά του δοκίμια, ενώ αναρίθμητα επίσης είναι τα κείμενά του και οι δημοσιεύσεις του σε περιοδικά και εφημερίδες.

Πέθανε την 1η Νοεμβρίου του 2012.