Η άκανθος του ιερού

Η Ρένα Κοσσέρη πριν αποφασίσει να αποσυρθεί από τη δημοσιότητα της γραφής, στερώντας τις σελίδες του περιοδικού “Σημειώσεις” από την πολύτιμη παρουσία της, είχε ήδη αφήσει το αποτύπωμα της σκέψης της σε μία σειρά δοκιμίων για τον Αρτώ, τον Ντοστογιέφσκι, τον Τόμας Μάν κ.ά. Το δοκίμιό της για τον Παπαδιαμάντη είναι γραμμένο σε μία περίοδο πού ηχούσαν εκκωφαντικά τα τύμπανα της γαλλοτραφούς μεταπολιτευτικής Νεοορθοδοξίας αναγγέλλοντας την επαναφορά στην αγορά των ιδεών ενός πολυφορεμένου θρησκευτικού “παπαδιαμαντισμού”, τον όποιο – με τον δικό του ιδιαίτερα προσεκτικό τρόπο, παρά τη θέρμη της πίστης του – είχε υπερασπιστεί παλιότερα μεταξύ άλλων και ο Ζήσιμος Λορεντζάτος. Σε αυτόν κυρίως τον σεβάσμιο αντίπαλο αντιλογεί το κείμενο της Ρένας Κοσσέρη προβάλλοντας τη δική της “βέβηλη” εκδοχή για τον “θρησκευτικό” Παπαδιαμάντη – πού είναι και η εκδοχή της τέχνης κόντρα τόσο στη (“μεταφυσικά” μεταμφιεσμένη) ιδεολογικοποίηση όσο και στην ανούσια “αισθητικοποίησή” της.