Η πτύχωση

Στην “Πτύχωση”, ο Ζύλ Ντελέζ υποστηρίζει ότι τα έργα του Λάιμπνιτς αποτελούν τη βάση της φιλοσοφίας του Μπαρόκ, καθώς και των θεωριών που αναλύουν τη σύγχρονη τέχνη και επιστήμη. Η έννοια της μονάδας, ένα μοντέλο έκφρασης της σύγχρονης αισθητικής, αντιμετωπίζεται ως πτύχωση του χώρου, της κίνησης και του χρόνου. Επίσης, ο κόσμος ερμηνεύεται σαν ένα “σώμα” από άπειρες πτυχώσεις και επιφάνειες, οι οποίες συστρέφονται και διαπλέκονται διαμέσου του συμπιεσμένου χρόνου και χώρου. Ο Ντελέζ υποστηρίζει ότι ο Λάιμπνιτς, εκτός των άλλων, υπήρξε ο πρόδρομος των σύγχρονων απόψεων περί συμβάντος και ιστορίας, ως πολυεπίπεδων συνδυασμών σημείων εν κινήσει, καθώς και της θεωρίας ότι το “σύγχρονο” υποκείμενο βρίσκεται διαρκώς εν τω γίγνεσθαι. Για να ανακαλύψει κανείς ένα μοντέρνο νεο-Μπαρόκ, αρκεί να παρακολουθήσει την ιστορία της άπειρης πτύχωσης σε όλες τις τέχνες: “πτύχωση κατά πτύχωση”, με την ποίηση του Mallarme και το μυθιστόρημα του Proust αλλά και το έργο του Michaux, τη μουσική του Boulez και τη ζωγραφική του Hantai. Αυτός ο νεολαϊμπνιτσιανισμός δεν έχει πάψει να εμπνέει τη φιλοσοφία.