Λευκό

Από εδώ και μπρος ανήκαμε στο βουνό. Το χιόνι θα ήταν τα πάντα για μας: η αρραβωνιαστικιά, το
σάβανο, η υπόσχεση, η σεξουαλική αγνότητα και η κοσμική δύναμη, η μήτρα της συγχώρεσης και
της κάθαρσης από την οποία θα φροντίζαμε να μην απομακρυνθούμε.
Ύστερα ο Ντυ Λακ μουρμούρισε: «Πάμε, δεν είμαστε από δω». Ήξερα κι εγώ κάτι από φράσεις που
σημαδεύουν τις αναχωρήσεις. Εκείνη του Rimbaud: «Θα αγοράσω ένα άλογο και θα ξεκινήσω».
Του Montaigne : «Πρέπει να είσαι πάντοτε ποδεμένος κι έτοιμος να φύγεις». Της κυρίας Despentes:
«Σηκωνόμαστε και την κάνουμε». Του Gide : «Ένας από τους σημαντικούς κανόνες της τέχνης: μη
χρονίζεις ποτέ πουθενά». Και την ωραιότερη, του Χριστού, στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο:
«Ακολούθει μοι».