Μέχρι πρόσφατα η μεταπολίτευση θεωρούνταν μια επιτυχημένη περίπτωση οικοδόμησης ενός άρτιου δημοκρατικού συστήματος. Σύμφωνα με αυτή την οπτική, η μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία έγινε ομαλά, η τελευταία παγιώθηκε ταχύτατα και η περίοδος που ακολούθησε αποτέλεσε την εποχή πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών κατακτήσεων που προοιωνίζονταν ένα καλύτερο μέλλον.
Με την εκδήλωση όμως της οικονομικής κρίσης κυριάρχησε στη δημόσια σφαίρα ένας λόγος, σύμφωνα με τον οποίο η λεγόμενη “κουλτούρα της Μεταπολίτευσης” ευθύνεται για πολλά, αν όχι για όλα τα κακώς κείμενα της ελληνικής κοινωνίας: τις πελατειακές σχέσεις, τη συντεχνιακή οργάνωση του κράτους και της οικονομίας, τα φαινόμενα βίας και ανομίας, τη δημοσιονομική εκτροπή, τη διαφθορά, το λαϊκισμό.
Πρόκειται για μια νέα ανάγνωση της πρόσφατης ιστορίας, η οποία πριμοδοτεί τις αρνητικές κρίσεις, θέτοντας υπό καθολική αμφισβήτηση και όσα μέχρι σήμερα θεωρούνταν επιτεύγματα. Η πρόσφατη δημόσια συζήτηση κατέστησε αναγκαία τη διερεύνηση αλλά και την ιστορική κατανόηση της περιόδου. Μέσω της κριτικής αξιοποίησης σημαντικών παλαιότερων ερευνών αλλά και μέσω της διατύπωσης νέων ερωτημάτων και της διαμόρφωσης νέων πεδίων, ο συλλογικός αυτός τόμος αποτυπώνει τις θεματικές, τις τάσεις και τις κατευθύνσεις των σύγχρονων μελετών γύρω από τη Μεταπολίτευση. Σε διαφορετικές συμβολές εξετάζονται οι πολιτικές της μνήμης, τα ιδεολογικά και πολιτισμικά ρεύματα της εποχής, οι στάσεις και οι συμπεριφορές των νέων, οι συλλογικές δράσεις και οι κοινωνικές πρακτικές, οι σύνθετες σχέσεις της πολιτικής και του πολιτισμού, οι δυνατότητες συγκριτικής προσέγγισης των “μεταβάσεων” από αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα στη δημοκρατία. Το βιβλίο επιχειρεί να αναδείξει το πλούσιο μωσαϊκό της ελληνικής Μεταπολίτευσης, από την πτώση της δικτατορίας μέχρι και την πρόσφατη κρίση, μέσα στο ιστορικό της πλαίσιο, πέρα από την άκριτη εξιδανίκευση ή δαιμονοποίηση.
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.