Στα θυρανοίξια της μνήμης παρευρεθήκαμε φορώντας τα καλά μας

Θα γράψω ένα βιβλίο για το σπίτι και την πόλη που γεννήθηκα, θα είπε, γι’ αυτήν τη διάσημη παγκοσμίως πόλη, και στο τέλος το θέμα δεν ήταν ούτε το σπίτι ούτε η πόλη αλλά ο εαυτός του, αυτός και η πόλη, η μοίρα της ζωής του πόσο ήταν συνδεδεμένη με την πόλη, σκέφτηκε, ανακάλυψε τί ήταν αυτό που τον συνέδεε με την πόλη που γεννήθηκε γράφοντάς το, είπε στον εαυτό του, είναι δημιούργημα της πόλης, η πόλη τον δημιούργησε, αυτό είναι που ανακάλυψε καθώς έγραφε το βιβλίο, σκέφτηκε. […]
Είμαι ο χειρότερος ιστορικός του εαυτού μου, ο πλέον αναξιόπιστος αυτοβιογράφος, αναξιόπιστος αυτοβιογράφος είπε μέσα του, αναξιόπιστη Μνήμη, συγχυτική Μνήμη, σκέφτηκε, ελάχιστα θυμάμαι, που μπορεί να είναι κατασκευές της Μνήμης, σκέφτηκε, αναμνήσεις κατασκευασμένες, σκέφτηκε, αφερέγγυα Μνημοκατασκευή είπε, και άρχισε να ανηφορίζει γρήγορα τον μικρό δρόμο και να ανεβαίνει τέλος τις σκάλες που άλλοτε ήταν ένας κατήφορος. […]
Κύριε Ρα, θα ήθελα να σας απαντήσω, θα του έγραφα, σκέφτηκε, θέλω, θέλω, λαχταρώ αλλά δυστυχώς αδυνατώ, αδυνατώ και καταφέρνω μόνο σχέδια για απαντήσεις, θα του έγραφα, αφού το γεγονός της υποχρεωτικής εγκατάλειψης με άφησε μετέωρο ανάμεσα σε δύο τόπους και δύο χρόνους, σε δύο πόλεις, ανάμεσα σε δύο γλώσσες ανάμεσα στο Εμείς και στο Εσείς, με ανάγκασε να βιώνω τη ζωή μου στον ενδιάμεσο χώρο, να μην μπορώ να επιλέξω τόπο, γλώσσα, ανήκειν, σκέφτηκε.